سه گلشن

نمونه شعری در قالب جدید سه گلشن
(تنها قالب مهندسی شده در شعر فارسی که هر سه بخش آغازگر، بدنه و پایانبخش را در خودِ ساختارِ قالب دارد:)

“شعر، زیباترین تریبون است؛ حرف هایی بلند می طلبد/

تا تَسَلّا و مرهمی بشود، شاعری دردمند می طلبد//”

مشکلاتِ زیادِ ما کم نیست. شاعر از زلف یار می گوید/

بچه های طلاق، بد یُمن اند؛ شعرِ بوس و کنار می گوید/

پدری، مدتی ست بیکار است؛ غم گرفتار و تلخ گفتار است/

همسرش باردار و بیمار است؛ از غمِ انتظار می گوید/

دست های لطیفِ بیوه زنی مثل دستانِ پیرمردان شد/

چشمِ پاکِ همیشه پُر شرمش، از غمی بُردبار می گوید/

چار راهِ رفاه، پشت چراغ، دختران، گل حراج کردَه ند و /

گلِ بی عطرِ کاغذی، چیزی، از بدِ روزگار می گوید/

فاصله بین ملت و دولت، راهِ این جلگه است تا قله/

شاعرِ بی غمِ تغزّلباز، باز وصف بهار می گوید/

“شاعران در شبِ ملایمِ شعر فقط از شوق و آرزو گفتند/

عده ای از دو چشم دلبرشان، جمعی از حلقه های مو گفتند/

باز هم دخترانِ گل در دست …. باز هم مردمانِ پایین دست … ./

باز هم شاعران در این بُن بست، غزل از مهرِ ماهرو گفتند . //”

(نکته: سه گلشن می تواند در شکل های سنتی و نو به کار برود و پذیرای حداکثر تنوع در هر سه بخش ساختاری خود است.)