شاعری که خیلی دیر رسید

درودها
سرودی سپید
در قامت رعنای خویش و خوش تیپ که فکور بود و در زیرکی عمیق و به قامت ،
رسای شعر را ارزانی می بخشید در یاس ونوید
واین اشترا ک در تاسفی عمیق در ما که چرا دیر رسید وبایدمان از شرب مدامش می چشید
در زبان و ذهن زخمی ازمان التیامی که نه ، آشفته شاید شود در معرکه ای که باید دیر نرسید و بایدمان کمی لا اقل کمی از هنگام بدر بشویم
و جلوتر و این یعنی به استقبال صبح برویم ودرد مندی را نشان دهیم
تمام قدمان بخورشید که چقدر ازین تابش بی رحمش چقد ر ! زخم دستانمان می کشید
این شعر که عجین استخوان و زخمست

اصلا اصل حرف آدمیست که بایسته باید شعر شود اینچنین در معجونی از شعور و شرر و شور
و
اینست و اینست که شعر شعله بارست و اندیشناک که همینست و بیشتر ازین
که به همچنین قلمی که هزار بارش قلم زده شده ،آن می بارید
بارشی در یاس ونوید و توامان آدم در راس که چشم بگشاییم به هر آنچه دردست که این داغ دل انسانست
و تشفی بی بدیل گرانقدر
و
من به دوست ارجمندم خوشامد گفته در تعظیم عزیزش رفته به این مجلس آرایی و این بیان و تبیان که گوشه ای ازرسم خورشیدست
که بایدش بدرخشد و بنوازدش به به صحرا و صحن به حسن و احسنت که تشفی و التیام هزار زخمش بسنده ست ودر پی ، این به کمی ازش

با ارادت و خوشامد گرانقدر دوست

🌹🌹🌹

سلام و درودهای بی پایان
همراه و همدل قدیمی
همیشه نام مسعود احمدی برایم برابر بوده با دعوت به اندیشیدن، شوق مطالعه بیشتر و آزاد کردن فکر از محدودیت های قراردادی و غیر ضروری.
شکرگزارم که سلامت و برقرارید و کما فی السابق این قلم ساده نویس بدون پیچش و تعقید در فراخوانی مخاطب به اندیشه ورزی، موفق عمل می کند.

باشید و بتابید به مهر و روشنی
🍃🌸🍃

سلام

خیر مقدم 🌹

در پناه خدا 🌹