شهرزاد

وسط کافه نادری بودم
گیج در عمق آخرین بن بست
که خیالت چه شور می رقصد
توی چشمان خیس عاشق مست
باختم تازه اول بازی ست
یک قمار از تو لای این همه دست
فکر دلواپسی که من دارم
شهرزادم کجای این شهر است؟

می نوشتم بدون وزن چرا؟
بر پر کاه ؛ شعر سنگینم
بغض های سپید من از عشق
به سیاهی تلخ نفرینم
به زنی رنگ نعره های رقیب
دختری توی حصر خونینم
انتظاری همیشگی هستی：
تخت خواب غریب غمگینم!

پشت این میله های بی احساس
قلب خود را به هیچ نسپردی
بازجویی مرد روشنفکر !
که “موسیو!!! چرا تو دل بردی؟”
نور می خواست کنج کور اتاق
مثل گل/خانه هات پژمردی
از زمین و زمان کتک خوردم
از زمین و زمان کتک خوردی

سبز شو لای بستن چمدان
سفری ناگزیر … سمت کجا؟
لای چرخ دو غربت محضم
بوق ماشین خسته و سرما
رفتنم بعد ماندنت قطعی ست
نیستی … تا که می روم تنها
دور می شد دو لب به تدریج و
گفتن “دوستت …”：قحط هجا !

نقطه ، بیخود نوشتن از سر خط
نذر ابیات کوچه را داریم
یک محل پچ پچ از من و تو شده
قصه ی تازه ای که ما داریم
مزه ی زندگی فقط این بود：
آش شوری که بی هوا داریم
و پیازی که خردتر بشوم
قطراتی که هر دو تا داریم

حجم پس لرزه ی دعاهامان
دود شد ؛ شانه ی مرا لرزاند
بخت یاری نکرد و خنجر زد
آسیاب زمانه را چرخاند
جای خاموش کردن سیگار
آخرین چسب زخم را چسباند
باد دادم به میل اجباری
خاطراتی که از “شما” می ماند

نیمه شب ؛ زنگ ساعت صفرم
ایرج از جنس قادری بودم
صندلی مقابلم خالی
صرفِ ابراز حاضری بودم
داد می زد یکی که تعطیل است!
من هنوز از تو مشتری بودم
وسط کافه نادری بودم
وسط کافه نادری بودم
…

پ ن : به درخواست یک دوست دوباره بعد مدتی اینجا شعر گذاشتم

پ ن 2 : اخیرا کانال کوچکی زدم در تلگرام که علاوه بر شعر ، متن و داستان های کوتاهم رو می زارم می تونید تشریف بیارید …

telegram.me/alialirezaii7