طنز اجتماعی “مَلارد”

شهری نشسته بر دشت، زیبا و سرخوش و شیک/
شایان آن که گویی: شهری ست خرّم و نیک/

شهری چنان شقایق با مردمان عاشق/

شهری مقام گل هاش بالاتر از المپیک/

شهری کنار تهران، شهر بزرگ ایران/
سهمش از این فضیلت: روحیّه ای پر از تیک/

ایران کوچک این جاست یک شهرهمچو کشور/
حتّی در آن فراوان پشتون، هزاره، تاجیک/

در بولوارهایش هربار طرح تازه/
جز طرح ثابتی که نامش بُوَد ترافیک/

در رهگذار خاکی، همسنگ شرمناکی/
همبازی دست انداز در کوچه های باریک/

از پارک خودروی خود تا خوردن فلافل/
باید دهی عوارض. بر این کلاس، تبریک!/

در شهر ما تفاوت از خاک تا به افلاک/
یک خانه عین کانتکس، یک خانه فوق آنتیک/

دیوار خانه هامان یک سانتی ِ ترَکدار/
روپوش قلب هامان نشکن ترین سرامیک/

پیش هم ایم (همیم )و با هم بیگانه، خانه – خانه/
ما مردمی مسلمان امّا به دین لائیک/

شهری نه آنچنانی، دنیای رنگ – رنگ است/
یک جاش مثل اتریش، یک جای آن، موزامبیک/

از صبح کاذب این جا هرکس دوان دوان است/
تا…تاری ِ شب تار ، در دور باطلی لیک/

با دوست دختر خود بعضی چقدر مشغول!/
با قلبِ دستِ چندم در قالب رمانتیک/

خیلی خوشم می آید از شهرک طلایی/
بعدش سرآسیاب و بعدش سه راه مارلیک/

من که امیدوارم فردای بهتری را/
خورشید می زند در، ای شام سرد تاریک!/

کاری زیاد باید، آن گونه که بشاید/
از دست ما برآید، همّت چو هست نزدیک .//

سراینده: محمدعلی رضاپور
دبیر زبان انگلیسی مدارس ملارد، اندیشه و شهریار(استان تهران)