عاشقانه های سلیس….

به دلم
نواختی نوای مهر
به پایم
بستی زنجیر عشق
عادتم
دادی وضو ساختن از
دریای چشمانت
قسم خوردی
به نمک عشوه هایت
دگر…. بی تو نماند آغوشم هرگز
کنون…. کافرا
روا کی باشد چنین چون ماه
به سایهٔ سپهر
دمی پیدا وُ مدیدی پنهانی
.
.
.
می دانم
بی من
دریایِ دلت
تلاطم ست وُ طغیان!!
آه!! بیچاره منم
که چون کوه ایستاده ام به دور
سَرَم نهان در مِه تو وُ چشمانم
مسحور از صفایِ سینه ات
نه خنک از شُورَت می شوم وُ نه
مسرور از شرابِ طهورت
می دانم اما
مانده به دلم هنوز
از ساغرِ لعلت
حسرت شبی سیاه مستی
که عاقبت
یا
به خاک سیاهش می برم
یا
بس به ولعش می خورم
.
.
.
بر گردنم
نهادی حلقه ای زلف
بر پندارم
نشاندی نقشه ای گل
بر افکارم
گستسی هر رشته ای
مگر دفتری پُر از نامت
دیگر ….. ای عاشقِ فرزانه گوی
که حتی
به خوابم نیز نوشانده ای
شرابِ بیداری
جفاست گر بخوانی
این بیدار دلیم را….. بیماری
.
.
.
ای عشق
بر بیستونم
نگاشته ام نامِ معصومت
شیرین باشی یا نباشی!!
فرهادم وُ یافته ام شیرینم را
گواهم باش ای عشق
که از سرِ صدق
به وقتش
خواهم سپرد جانم را
به پای نامت
.
.
.
یکی
گریه می کند برایت
سر می دهد به پایت
فریادِ فدایت شوم را
و
تو پنجه بر پدال می فشاری
می روی به راهت
اینجاست که
گم می کنی جادهٔ حیات را
غرورت می نشیند پشت فرمان
مسیرت پُر می شود از
همسفرانی که
قبل تو
سواری گرفته اند از دیگری
به تهش که می رسی
تازه می فهمی آن جامانده را
افسوس اما
این تجربه دیگر تکرار ندارد….. همین!!
.
.
.
گاهی
مرگم را به یقین می طلبم
آنگاه که
می اندیشم به احتمال مرگ تو
.
.
.
نمی آیی….. نمی ماند
نای وُ نفسم
سرم را سپرده ای به تیغ تقدیر
نیست در نظرم
مگر تماشای دریای چشمانت
حتی…… آن دم که
واپسین رمق جانم را
هدیه کنم به صفای دستانت.