من شاعرم به اوج قلم می نشانمت

در این نبرد، دشمنتان منگ مانده است
یکصد گروه و دوصد هنگ، مانده است
از سنگ تان به صورتی آژنگ مانده است

از زندگی برای شما جنگ مانده است
دنیابرای چشم شما تنگ مانده است

فریادتان فلک نشنیده، به شوقِ صبح!
وین نقش های خوش که کشیده، به شوق صبح؟
جانم سحر چه ها که ندیده به شوقِ صبح!

ای پیله های تازه تنیده به شوق صبح
در دفترِ سیاهِ زمان ننگ مانده است

اکنون بیا و دشمن خود در کمند کن
دل را به جان بیاور و کوهِ سهند کن
زان چاره ای برای دلِ دردِمند کن

راهی نمانده سنگ دلت را بلند کن
وقتی برای چاره فقط سنگ مانده است

تنها تویی و همت بازو و گوهرت
کوه امید باشد و این حرفِ آخرت
باشد خدای عزوجل یار و یاورت

ای نقشِ سرخِ قلبِ زمین ؛ در برابرت
پای تمام عاطفه ها لنگ مانده است

انگیزه ای برای دلِ خود بدانمت
دانم غمت، به سینه ی خود می کشانمت
من شاعرم به اوج قلم می نشانمت

جایی شبیه غَزِّه غزل می چکانمت
از زخم تو به روی بشر ننگ مانده است

طارق بگو :«که طفلِ فلسطین دلاوری ست
مردانه در مقابلِ اقوامِ بربری ست
این جنگ، جنگِ شوم و بد و نابرابری ست

دیگر حقوق و حق بشر حرفِ سرسری ست
مردی ، شرف، که در پسِ نیرنگ مانده است »

مخمس با تضمین از غزل زیبای آقای جابر ترمک

24 تیر 1393