مهاجر

ای مهاجر چون کشی دامن از این شهر تباه
صدهزاران ناله برخیزد از این بخت سیاه

جسم با خود می بری روح و روان اندر وطن
این جدایی را ز بیدادِ که دارد جان و تن

گر که مام میهن است و گر که دامانش نکوست
ترک این نام اهورایی چه باشد از چه روست،

سالها گوهر فشاند این چشم و شبهایش نخفت
مُهر بستی بر دهان از آنچه لبهایش نگفت

هرچه از دانش فزون کردی مقام خویش و خویش
از سیاست بارِگان در خود فسردی بیش و بیش

من چه گویم کز کجا این ترک میهن بر تو رفت
دستِ معدن خوار در کار است یا تاراج نفت

نفت جاری گشت تا خوان وطن را تر کُنَد
نی که برپاکرده فسق و خانه خاکسترکُنَد

لقمه ی آسان چو گردد نفت وگاز از نفتخوار
این خیانت لقمه گان را با تو دانشوَر چه کار

گر که شیخش راست می گفت و وطن را دوست داشت
از کجا این داغ هجرت را کسی بر پوست داشت

آن که دکّان سیاست دارد و دکّان دین
شاد گردد گر بِخُشکد ریشه ی این سرزمین

شاد گردد کز خِرَد دراین وطن یادی مباد
شادتر گردد در این بیغوله آبادی مباد

اژدهایی را دوسر بر مملکت سازد حریص
یک سرش فقر است وآن دیگر دروغ است و حدیث

آبرو و اعتبارش از وطن درخواست نیست
آنکه رزقش از خِرَد دراین وطن برپاست کیست

خوشه های حکمت و داس تهی مغزان به کار
زانکه ناشایسته گان بر حکم و دستور استوار،

من ندارم روی آن گویم برادر بازگرد
عزم آنم نیست گویم آن که خواهر بازگرد

قلب او درد است و من را دردِ او افزون تر
آهِ او سرد است و من را هم جگر پرخون تر

نیست هرگز کورسویی از امید اندر سرای
تا دلالت آورم او را که بازآیَد به جای

از کجا آرم نشان او را که باشد دادگر
کی توانم گفت میهن می شود آبادتر

پای هجرت سخت دشوار است می دانم که دوست
بار سنگین تر شود زین غم که غربت جای اوست

ای خدایا رشته ی زشتی ز میهن باز کن
این پلشتی را از او دور و بِهی انباز کن

“روشن”اراین نابسامانی بُوَد کابوس و خواب
ای خوشا بیداری و رستن از این جُور و عذاب