” نقشِ روزگــــار “

از قــَضــایِ روزِگاران زاغـــکی
بر نِشستـَــش در ردیفِ شاخَــکی
تا که آرامـَــش, قـَــراری برگِرفت
سیـنه را دردِ درونـَـش؛ گـُـرگرفت
با خودش از هـر دَری هـَـم ناله زَد
گفتنی ها گفتُ وبــَـس خـونابِه زد
دردِ او دردِ تـــــــــمامِ زاغــَـــکان
رنگِ اوهم تیرهِ چون ,هم سالِکان
اندر این گیر و مقالـَش مـُـرغـَکــی
بر نـِشستش درکـِناران طُـوطـَـکی
لب گـُشودش کاین منم مـُرغِ هـَزار
بِهتــَرینَـم سمـتُ و سُویِ هرگُــذار
سینه در وصفِ جَـهانی بر گـُـشود
آنچه اوآن می تـَوانست بـَرغــُـنود
زاغـَـکِ نالان کـَمی هَم,لب گـِرفت
بر لـَبانش,مـُهـرِغـَـم ,نقشی گرفت
محـوِ او بـودُ وازاین دل دادِگِـــــی
سرفــُـرو بـُردش دراین حیــرانِگی
ناگـهان بر آسـِمان رعـدی نـِـشست
نقــشِ مـُرغـَک بردِلِ سنگی نِشست
از قـَـضا تیری زَدُ و زخـمی به بال
کودکی مســتانهِ شادان, زین مـَجال
آسـِـمانش رنگُ وبویِ خون گِرفت
نقشِ او؛نقشی دَراین هامُون گِرفت
زان بـَسی رنگُ وپـَـرُ وبالی چـِـنان
عاقـِبت سنـگی نـِمودش آنــــــچِنان
زاغـَکِ مفـــتون چـُـنینش لب گشود
زاغـَکی,اینگونه مردن راچه سود؟
بالِ مِشـــکین را گشـــودُ و بر فـَراز
نغـــمه ها زد شادِمانه؛ هـــم به راز
نقـــــشِ ما نقشی زِ دادارِ جــَـلیست
هرکه را نقشی بـُـوَد ,آن منجـَلیست
در پــِـیِ دولـت کـه باشی ,روزِگـار
می کــُـند آن را کـه باشد آن قــَـرار