«هنوز هم ، با لهجه ی خودم سیگار می¬کشم»

این همه نفس در شرحی بی نهایت
در جلوه ای نوین از نمایش که در بی نهایت خود رنج می کشند
جهانی قفس در بالِ پرنده گان مهاجر
که پاریس را با قدم های تجریش سپری می کنند
این همه پَر که پروازِشان دیر به خانه می رسد
و این سوتر ازآن سوتر
جنگلی پُر از تشویش بر شاخه های گوزن زندگی می کند
و عقاب قرن هاست که
بر مچِ خود ساعت نمی اندازد
این جا کلمات یک ریز یکدیگر را
یکی از دیگر را نگاه می کنند
و هیچ جمله ای ساعت اش را کوک نمی کند
و حرف ها بیش از سطر حزبِ بادند
بگذار سه نقطه از جمله ای باشیم
که
بی زمان شعر می شود
ای انسان
بنگر به دو چشمِ خود
آنگاه که در فراموشی خود خاموش می شوند
بنگر به کمالِ کالِ خویش
که تام و تمام خودش را قبول دارد!
ای بهار
تو هنوز زیبایی
و من باران را بیش از پیشِ تو دوست دارم
هر جای من که باریدی
اردی بهشتی از شعر شکوفا شد
قراربود که سال زودتر از دروغ به صداقت برسد
و خوشبختی هفته رَهروی، از راهی راه باشد
اما
جمعه برگونه ی برگ ها عریان است
بی خیال از خیالِ خال
گویند که سکانس دوم ِفقر
با نامِ سی نِما از سینما در حال پخش است
اما صندلی ها در نگاهِ خود:«بی نگاه» پیر می شوند
و فردا در چشم عصر
روزنامه روی خودش را روتیر می کند
و می¬گوید:« امشب آسمان دروغ بارید
و ماه تولدش رادر تاریکی شب برگزار کرد»
و شایستگی اشک ها در باغِ آفتاب به تاراج رفت
رفت…
زندگی بدونِ هیچ تن پوشی به میهمانی کلمات رفت
و بالباسِ گرسنه به خانه برگشت
و دراین بین
دیوارهای شهر تبعید عشق را جشن گرفتند
آه انسان آنسان که می¬میری
این همه کلمه ی آواره را به کجا می بری؟!
وقتی کاخ با وارونگی خود خاک می شود
هنوز هم ، با لهجه ی خودم سیگار می کشم
و گریه های زمستانی را با گویش فصل آشتی می دهم
در چهارراه دلدادِگی
دل شوره ای گیسوی کهنه اش را باز می کند
و اسفند بر مُچِ دست ها
آخرین روزهای دقیقه را پاس می دارد
…………………!
دهان بی پاسخ می ماند
وقتی در تنِ حرف هزاران نقطه زندانی است!

عابدین پاپی (آرام)
از دفترِ شعر: مثل یک مثالِ ساده که رنج می¬کشد
3/7/1402
کرج