آهای صدا کن؟
رنگ به رنگ زنگ های این تولدِ بی صدا را!
من ، تو و تمامِ حروفِ جهان به کلمه ای دل بسته اند
که
هنوز متولد نشده است!
این لحظه ها چنان زمستانی سرد گرمای تن را
هی هاها هی های های می کنند!
ببین که
جنون مجنون های همسایه را چگونه شرجی می بارد
فرقی نمی کند
کدام قصه ی سال غصه ی خود را از یاد برده است
سال را هر جای فصل بگذاری حرف می زند
می زند
این روزها جغرافیای زندگی را مرگ حرف می زند
من دودِ آتش را پُشتِ آفتابی قایم کرده ام
که سال ها پیش میهمانِ شعله ها بود
و تو
همیشه باکوله باری از نقطه به سطرها نمی رسی!
نمی دانم چرا تا بیست که می شُمارم
مثلِ لحظه هایی می شوم که نیست می شوند!
آه نگو که
موهای غروبم هر سال سفیدتر از هر سپیدند
مرا با روزی که متولد می شوم کاری نیست
من عاشقِ روزی ام که ناجوانمردانه می¬میرد
من دلتنگِ تکه ای از دروغِ خویشم
تکه ای که تکه تکه می شود
تا دروغ بگوید
و این روزها
ترس من از هدایتی است که
با هیچ کلمه ای صادق نمی شود
بیا نزدیک تر بیا
همه ی «نزدیکان» دور شده اند
حتا جنابِ عریان که به پیراهن زندگی نزدیک بود
حتا سرفه هایی که بی صدا عطسه شدند
حتا زبانی که هر روز فکر می کند
حرف هایش لکنت زبان گرفته اند
بیا تا باهم ماه های سال را تا ماه
تا انتهای بی انتها قدم بزنیم
بیا تا خیابان های جمعه را ملاقات کنیم
کوچه هایی که تن به خودکشی داده اند
من همیشه نیمی از خُدایم را خود آه افسوس می خورم
و نیمِ دیگرش راشبیه پیراهنی می بینم که کهنه نمی شود
زندگی شستنِ لباس نیست
شستنِ فکر است
شستنِ دست هایی است که ماه را دردست می گیرند!
شستنِ خیابانی است که بیابان شده است!
در کتابِ زندگی
پروازِ هر کلمه ای آزاد است
و عقاب هرجای سطرها که بنشیند عقاب است
آه نگو که می ترسم
نقطه ها دستِ خالی از سفر برگردند
و همیشه به دنبالِ ویرگولی باشیم
که جمله ها را آشتی می دهد
باید به دستی احترام گذاشت
که
دست ها را می گیرد
به انگشت ها می گوید: «مُشت» باشید.