از التهاب پُرم از عذاب لبریزم
چگونه سبز بمانم که غرق پاییزم
چه آتشی ست که هر لحظه می وزد بر من
چه روی داده که باز از هراس لبریزم
نه مانده دست برایم که بر سَرَم بزنم
نه مانده پای که از این حصار بگریزم
چنان به زرد شدن خو گرفته ام چون برگ
که با نگاه نسیمی زشاخه می ریزم
فتاده ساقه ام از تیشه های نامردی
به دست معجزه ای نیز برنمی خیزم
کسی نگفت چرا راز این معما را
که باید از خود و از سایه ام بپرهیزم؟!
***

نشسته وحشت پاییز در تنم اما

هنوز منتظر یک بهار گل خیزم

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (10):

سمانه تیموریان

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (12):

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

ای که چیدی به جفاکاری خود این خوان را
بسته عشقت به چنین معرکه ای دستان را

پهلوانی من آن است که در مسلک عشق
بی دریغی به تو تقدیم کنم این جان را

من و دریوزه ای از ناز طبیبان هیهات
دردمند تو عزیزم چه کند درمان را

این روا نیست که حتی به گمانت برسد
که من از جور و جفا می شکنم پیمان را

ناز کن باز که ناز تو خریدن دارد
کن پریشان سر آن گیسوی جانفشان را

پاک شو دفتر از این اشک که افشا نکنی
پیش دلدار تو داغ دل بی سامان را

مهدی از جور تو لب بسته ولی جان دلم
بشنو از قعر غزل درد دل نالان را

« مهدی رستگاری »

تازه ترین نقدها