ژن های خوب!

(آغازین:)
ایرانِ این زمانه و یک چیزِ رایگان؟! _ آری؛ ژنِ فلانی و صد میز رایگان
(بدنه:)
هر روز، سخت تر شده از قبل، سخت تر بعضی تبر ترند و بقیه، درخت تر
بعضی تبر ترند و بقیه، درخت تر هر روز، سخت تر شده از قبل، سخت تر
کوپایه ی معاش در این خطه، قله است نزدیک، دور و دورتر و گام سخت تر
کارِ تمام وقت چه آورد؟ جز که کرد ابریشمِ امیدِ مرا پاره بخت تر
تنظیم اقتصادی هر خانواده ای با هر حساب، نظم گریز و شلخت تر
آن کس که پول و پارتی و پشتوانه داشت تاجِ خیال راحتی اش باز، تخت تر
مسؤول تازه، اهل سؤال و جواب نیست شاید بله به باغِ “شکوفا درخت تر”
فرهنگ سبز بودن و ماندن؟ دلت خوش است؟ وقتی که نیست ریشه ی خشک درخت، تر
این بچه، سوخته دلِ بابای خویش را از بس به تن نموده “یتیمانه رخت تر”
رخت و لباسِ مردمِ پایین؟ چه گویمت؟ وقتی کفن به تن برسانند، رخت تر
کم مو – که ملت اند – همه، نیمه طاس و طاس زلفِ بلندِ لشکرِ امّید، لَخت تر
(پایانبخش:)
مردم، غریبه در وطنِ خود؟ چرا که نه؟ آتش رسانِ روح و تنِ خود؟ چرا که نه؟
یک قبرِ رایگان نشده حقِّ مردمان هر کس بیاورد کفنِ خود؟ چرا که نه؟

(قالب شعری سه گلشن، به ترتیب از سه بخش آغازین، بدنه و پایانبخش تشکیل می شود و دارای حداکثر تنوع در شکل های قابل گنجایش در این سه بخش کلی است.)