کشور باستانی فرهنگ!

کشورِ باستانیِ فرهنگ! حال امروز تو، چنان خوش نیست

نغمه های لبان شیرینت، آن چنان درپی تراوش نیست

صاحبِ نورِ جندیِ شاپور! طورِ تو، زاده پور سینا را

مادر مهربان فارابی! مهربان تر سخن بگو با ما

ناظمِ نظمِ آن نظامیه ها! ای نظام ستوده ات زیبا!

بهتر از این چرا نمی تابی؟! جای تو خالی است آن بالا

چند کشور شبیه تو بودَه ند؟ چند کشور شبیه تو شده اند؟

باز، پرواز کن! بهانه نگیر! زخم هایت دوباره نو شده‌اند؟

مغزها را قرار باید بود، مغزها را فرارشان ندهی!

این همه دل که بی قرار تو اند، چهره ی غصه دارشان ندهی!

پس چرا بلبل از گلت کوچید؟! پس چرا نغمه های غم، زده ای؟!

شادی ات شادیِ جهان، ایران! من نبینم تو را که غمزده ای

پیله ها می شوند پروانه، چرخه ی عکس را، تو، طی نکنی!

در بهارانِ دانشِ دوران، یاد از انجمادِ دی نکنی!

روزگاری، زبان شیرینت، جای در چین و هند و ترکیه داشت

بوسه می زد به نغمه‌ ات بوسنی؛ هند، هندوی خال تو می کاشت

برتر از مرزهای گفتنِ من، نقشِ والات در جهانسازی

کم خریدار…؟ نه! خدا نکند! آنچه این روزها، تو می سازی

نامی از دانشت به جا مانده؛ دانشِ رفته ات کجا مانده؟

آه، افسوس، حیف، ای ایران! اسب چابکسوار، جا مانده

شیرِ دیرینِ روزگارِ شکوه! غرّشی کن دوباره‌‌‌‌؛ باز بتاز!

شیرِ پیرِ سراسرِ بیشه! باز هم غرّشی دراز بساز!

ای عقابِ تمامیِ اقطاب! بومِ پروازِ تو، تمامِ جهان

باز، خود را بساز عقابِ کهن! آسمانگیرِ چیره ی دوران!

آسمانگیرِ چیره ی دوران! در زمین، این چنین غمین نشوی!

بهترین در زمانه ها بودی‌‌‌‌‌؛ حیف اگر باز، بهترین نشوی

باز هم یاعلی بگو ایران! باز بر رَخشِ چابکت بدرخش!

زان همه دانش و کمال و هنر، گوهری ویژه، بر زمانه ببخش!

کوه و دشتت همیشه مانا باد! جلگه هایت همیشه پابرجا!

کشورِ باستانیِ فرهنگ! تو بمان! ای به جان مان مانا!

نکاتی در نقد:
1. در مصراع دوم بیت دوازدهم، حرف اول کلمه ی “عقاب” در حرف آخر کلمه ی قبل (“بساز”)، ورود کرده و یک هجای کوتاه را ساخته است. عروضیان سنتی، این کار را عیب می دانند اما نگارنده به دلیل عدم تفاوت تلفظی میان حروف عین و همزه در فارسی، ابایی از چنین کاربردهایی ندارد.

2. همچنین در بیت سیزدهم، همقافیه شدن “غمین و برترین” به دلیل اتکا به پسوند مشابه(هرچند نوع پسوند در کلمات قافیه، متفاوت است)، چندان مورد پسند قافیه پردازان سنتی نیست؛ اما با توجه به قوت قافیه ی درونی در این بیت و پنهان ماندن عملی حضور پسوند قافیه از نظر بیش تر مخاطبان، نگارنده، از کاربرد این قافیه، پرهیز نکرده است.