گله دارم از عشق

گله دارم از عشق ؛
گله دارم بسیار ،
با همه بیرحمی
مرگ و پائیز مرا
داد در دست بهار.
گله دارم از عشق،
گله دارم از تو،
که به تمهید دل و قصهٔ عشق
دل بیچارهٔ بی رنگم را
از کف سینه ربودی
و نثارش کردی
درد و رنج بسیار.

تو چرا بردل چون شبنم من
اینهمه آتش سوزنده
مداوم ریزی.؟
آسمان دل شیدای پراز مهرِ مرا
که چنان آبی دریاها بود
با غم و رنج و ستم آلودی
و تن و روح مرا فرسودی.
چه تورا سود نگار از این کار؟
تو که پیشامد مطلوب بهاران بودی،
تو که در سینهٔ من ساکن و مهمان بودی ؛
تو امید دل شیدایی عاشق بودی،
بی تو اکنون همه سویم دیوار
پیش رویم نه امید و روزن
درد و غم برسر روزم آوار.

سرو بستان چو نباشد ببرم
کی نوا سر بدهد سهر و هزار؛
کومه ام پر زهیاهوی سراسیمهٔ شوم کفتار.

تو کجایی گل من ؟
تا کشی دست به آوار دلم
چون توئی عشق دلم را معمار؛
چون توئی عشق و دلم را معمار.

سیدرضاموسوی راضی

با درود بر شما همراهان عزیز و با سپاس از حوصله ایی که بخرج دادید. در خصوص دکلمهء انجام شده از این شعر که توسط دوست عزیز و ارزشمندم جناب آقای محمدرضا کاکایی انجام شده ذکر این نکته لازم بنظر میرسد که عرض کنم این دکلمه در روزهای آغازین بهرمند شدن همگان از فضای مجازی و گوشیهای اندروید انجام گرفت و ضبط صدا و پخش موسیقی تماما با گوشی بوده و کیفیت صدابرداری گوشیهای اولیه را بخوبی بیاد داریم. خواستم این توضیحی باشد برای کیفیت صدا.
سپاس از همهء شما عزیزان همراه.