شاعری بی دل که باشی دردلت غوغا شود

برکه ای باران زده ای چشم تو دریا شود

عشق داده بربهاران نقره پاشی شادشاد

خاطر بلبل قنا ری مژده ی فریاد داد

 میخانه ساقی به هر اشک وآهی نهانی

اهورای تابش کریمی تو جانی جهانی

در محفل خود راه مده همچو منی را

افسرده دل افسرده کند انجمنی را

هر که درین بزم مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

عمان سامانی تماما؛دوبیتی ها ی فایز دشتستانی ؛یک کتاب طنز؛داستانهای کوتاه ؛یکی برای کودکان اما جدی ولی نیمه کاره؛

مقاله هایی در مورد شعر؛و دیوان اشعاری که … . حالا باید التماس کنم  و دور از درگیری با گروههای ادبی و موسیقی خودم را نگه دارم تا مطربان و پنجاه و اندی نفر سارق ؛مغز فرارنکرده مرا آبکش نکنند تا شعری ثبت کنم .کتابی آتش نگرفت مرا جلوتراز خودم آتش زدند از بزرگ دانشگاهی تا بچه ای دبیرستانی . اما توکل به خدا از دریایی که خدا داده بود جرعه ای بردند اما این آزار تحملش سختست و اینکه همه گونه بدهکار شوی  حتی به نیما و شهریار . غلط نکنم سال75 با هزار التماس به من کامپیوتر دادند فکرمیکردم تموم میشه و به من نمیدن تا برده بهتری با همون حقوق باشم .با ذوق و اشتیاق از 

بهرفریادچرا چاه و بیابانی نیست

درگریزم زقفس راه و خیابانی نیست

خنده بر لب میزنم تا کس نداند حال من

ور نه این دنیا که ما دیدیم خندیدن نداشت

بیا ساقی امشب مرا مست کن

رها از غمِ بوده و هست کن