عبور حضرت عیسی علیه السّلام از کربلا

که با حواریان می کرد سیری
عبور از کربلا دیدند شیری

چه علّت شیر این جا هان نشستی
که راه عابرانی را ببستی

ندایی کرد تا لعنت نباشد
ورودی لا از این جا دور باید

که بر قاتل حسین لعنت فرستند
که لب تشنه چه عطشان حال کُشتند

نبی امی پیمبر را هم او سبط
علی مولا ولی را ابن او بسط

لعینِ وحش ها ، گرگان ، بهایم
که هستی لعنتی کردش به ظالم

که عاشورا به روزی هان چه غوغا
که هستی در غم و زاری مسیحا

ببرد دستش به بالا کرد دعایی
چه نفرینی چه آمین از حواری

کناری رفت شیر از راهشان هان
عبوری کرد عیسی از بیابان

عزا شد خانه هستی ، خیلِ آدم
چه غمگین ناله فریادی چه ماتم

خدا صاحب عزا شد آفرینش
عزاداری نمودند اهل بینش

از آدم یاد شد هابیل و قابیل
حسین را یاد کن او شد چو هابیل

نبی نوحی به یاد آری ،بدانی
که یابی از حسین جانا نشانی

خلیلی یاد کن آتش گلستان
گذر از کربلا کن سینه سوزان

به موسی نیل اندازی نظر ، هان
حسین را تشنه لب بین بینِ اینان

به عیسی هم نظر انداز غمگین
که صبّاغی خُمِ نیلی چه سنگین

که هر یک انبیا هان اولیا دان
ز آدم تا به خاتم ، ناله ،افغان

پیمبر دخترش زهرا چه ماتم
علی المرتضی ،نالان دو عالم

عزاداری کند ،مهدیِّ دوران
کی آید مُنتقم باشد عزیزان

دو سالی داشت مولانا حسین جان
مسافر بود پیغمبر چه گریان

چو ما بین راه آگه از خبرها
بگفت انّا الیه الراجعون را

چه عّلت ای پیمبر گریه نالان
که غیب اخبار آمد ناله گریان

که یاد از کربلا شد آبِ صحرا
که مقتلگاهِ فرزندم ،همان جا

که ملعونی کُشد او را یزیدی
خدا لعنت کند قاتل حسینی

چه غمگین از سفر برگشت خاتم
که خواندش خطبه ای هر چند ماتم

دو نور عینش ، کنارش بود ، آنان
یمین دستش به سر مولا حسن جان

یسارش را به سر مولا حسین جان
دعایی کرد اینان جانِ جانان

محمّد بنده ات شد کردگارا
علی مولایِ من پورانِ زهرا

به خواری می کشند فرزند زهرا
مبارک کن شهادت را خدایا

به گردان او که سادات شهیدان
که او مصباح و کشتی شد به دوران

چنان گریان شدند اصحاب نالان
بر او گریید اما لا کمک هان

ولی اله بایبوردی