نقد

” نقـد ”

یـک روش تحلیلـی برای بررسـی و سـنجش متن اسـت که به توسـعۀ علمـی یاری می رسـاند.
پویایـی و اثربخشـی از ویژگیهـای بـارز نقـد اسـت کـه ضـرورت دارد در
فضایـی سـالم و بـا بهره گیـری از روشهـای مـدون صورت گیـرد. رعایت مبانی اساسـی
در نقـد، زمینـه را بـرای ارائـه اندیشـه های برتر مهیـا می‌کند. متـون انتقـادی، حیطه هایی
از فعالیتهـای ارزیابانه انـد کـه در محافـل علمـی و ادبـی جایگاهـی رفیـع دارنـد.
برای نـگارش نقـد علمـی،
پایبنـدی بـه مبانـی ایـن حـوزه ضـرورت دارد .
ناقـد می‌کوشـد بـا تکیـه بر شـناخت خود و بهره گیری از نگارشـی روشـمند، در تهذیب متـن مبادرت ورزد.
با افزایش حجم منابع و متون، اهمیت نقد نیز آشکار میشود؛ زیرا توجه به ارزیابی آثار، روشی سودمند در تقویت اندیشه است و سبب میشود
زیربنای معرفت شناختی آدمی تقویت شود.
انتقاد نسبت به آثار مکتوب و نیز آرای افراد، ایجاد تعامل افزونتر
و ارتباط بیشتر متخصصان و صاحبنظران را در پی دارد؛ گاهی نیز خود
به نگارش متنی جدید
منجر میشود.
پویایی نقدنویسی، از عناصر مهم توسعه علم در طول تاریخ نقدشناسی بشری است.

نقد فعالیتی است که براساس آن تفسیر نوینی از اثر ارائه میشود. ناقدان با بهره گیری از تواناییهای شناختی و ادراکی
مینویسند و از این مسیر نقش مؤثری در
بهره گیری از تواناییهای شناختی و ادراکی
تصحیح اطلاعات علمی بر عهده دارند.
انـواع روشهـای نقـد برای مشـخص‌کردن نقـاط قوت و ضعـف متن، بـه کار میرود.
ایـن روشهـا از جنبه های مختلفی بررسـی میشـوند. ارتبـاط با گذشـته و دنیای جدید،
رابطـه بـا سـنت و نوگرایـی، نگرشهـای اجتماعـی، ابعـاد ادبـی و نیـز تأثیـری کـه بـر
مخاطـب برجـای میگذارنـد، همگـی نقشـی مؤثـر
در طبقه بنـدی نقـد دارنـد. نـگارش
نقـد همـواره در چارچـوب نـوع و کاربرد قـرار دارد؛ به گونـه هایی که هر نقـدی میتواند در
فضـای خـاص خـود و در حیطـۀ مـورد نظـر دارای بیشـترین تأثیر و نفوذ باشـد.