نذر کرده ام که…

چقدر جان دارد این تصویر!!!
سطرها داستان دارد این تصویر…

وقتی زیر طاق این مسجد،بر سفره همدلی،شمیم صلوات عاشقانِ “پنـــــــــــج تـــــــن “به آسمان می رود،حضور انفاس محبوب ترین مخلوقات عالم را، در هوای خرابات این معبد ،به چشم جان می بینی و در حریم امن حضور آنان، شیرین ترین آرامش را تجربه می کنی!
اینجا فاطمه (ع) “حدیـــــــث کســـــــــاء “می گوید،
عاشقان با پنج ستاره تابان “اهــــــــــــــل بــــیـــــــــت “پل زده اند تا خورشید!… وجبرئیل باز می خواند:
“اِنّما یُریدُ اللهِ لیُذهِب عَنکمُ الّرِجسَ اَهـــــــــلَ البَـــــــــیـــــــــتِ و یُطَهِّرُکُم تَطهیرا”(سوره احزاب آیه 33)

به تو غبطه می خورم،به تسلیم و رضایت و قرابت تو که اینگونه بی ادعا ،بی آلایش وبی ریا ، به نام خاندان فاطمه ،با مایه “جـــــــــــــان “طعام می سازی!
تودر اولین قدم ،غبار از آیینه دل می زدایی و در دومین منزل نیت خویش را عرضه می کنی،در منزلگاه سوم ،دگر بار،در آیینه نگاه می کنی وبا اخلاص می گویی:”راضـــــــــیم به رضـــــــــای تو!
در منزل چهارم نذرت را ادا می کنی و در پنجمین پلکان حضور… ناگاه ،به خود می آیی و می فهمی دل را در منزلگاه سوم جا گذاشته ای و آرزوهایت در یک کلام تمام شده است: “عـــــــــشــــــــــــــــق”!!!
صوفیانه سماع می کنی ، سبکبال بالا می روی و هر بار که تجدید پیمان می کنی و نذرت را به جا می آوری،نیرویی فرازمینی تو را یاری می کند و آن سوی چشمها “هــــــــــــــــو” ست که کمال آرزوهاست و تو را به خود می خواند…

من هنوز در خانه اول جا مانده ام و آیینه دلم در حصار خاکی “مــــــــــــن” خاک می خورد،بیم آن دارم در این زندان بمیرم!
نذر کرده ام که…
یقین دارم آن سوی آسمانها راهی برای رستگاری هست!!!

(دی ماه 92)
(28 صفر 1435)