می ستایم

درودها به ایرانم ؛
می ستایم تان
ای مادران داغ( جگر گوشه) دیده،
ای پدران زخم( بر روح) خورده،
ای غنچه های زیبای( بوستان) یخ زده،
ای رشید قامتان به جز خزان ندیده،
ای قلب های دائما در نگرانی تپیده،
می خروشم بر توحش،
به صریح بودن کلامم،
به بیان روشن و حقیقت گویای خویش ،
که اکنون جنگی است در حال رخ دادن ،
مگر هنوز چشمهایی عادت به حضور سربازان نکرده،
گوش های شان، صدای شلیک تیر از تفنگ ها را ، نشنیده باشند.
و یا بوی باروت را احساس نکرده ،
شکل نزاح حق و باطل را نمی بینند.
نبردی شکل گرفته که یک سوی آن( در قالب ادبی و فرهنگی) ملتی در برابر یک متجاوز ،
که نشانه های او ،
رخ شان بد ترکیب،
جنس شان نا مردی
و هدف شان نابودی است،
نابودی همان مردم که در فرهنگ طلایه دار و ژرف اندیش در تاریخ زنده و بلند آوازه،
صف آرایی نموده اند.
جنگ بین بی خردان و نا اهلان غیرقابل برگشت به صداقت محض عارفانه،
که همچنان نشانه های شان بی رحمی و شیخ پروری ،
بعنوان قلاده بزدلی بر گردن و قداره بر دست ، قابل تشخیص اند.
تحسین جهانیان را بر انگیخت چنین ملتی،
که کسی حتی امید به خروش شان نداشت.
اما امروز شجاعانه ، ستبر و برنا ، خواهان تمدن گرائی ، که در آواز سرداده شان قابل شنیدن است، در رزم زندگی می کنند.
پاینده ایران و ایرانی

به قلم : ادریس علی زاده ۳۰ آبان ۱۴۰۱