🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۴۰۱/۰۸/۲۹ |
| تعداد شعر: | 51 |
| تعداد مطالب: | 1 |
| آخرین فعالیت | ۱۴۰۲/۰۸/۲۸ |
میله‌های استخوان یک قفس فرسوده است
سینه‌ام عمری درونش از نفس، غم بوده است
مثل زندانی که همراهش تمام روز و شب
سال‌ها، همپای من، این راه سخت پیموده است
چون اسیرم عمر طولانی درون کالبد
این چنین ظلمی زمان بر هیچکس ننموده است
سرنوشتم حال و احساس مرا زنجیر کرد
این چنین، بخت مرا چون خار و خس آلوده است
دیگر از آن میله های محکم عصر جوان
نیست و آزادی‌ام یک حس نابخشوده است
آرزویی شد برایم حس آزادی چنان افسانه‌ای
شد شبیه اشتیاق و چون هوس سرخورده است
استخوان‌هایی که پوکیده ز فرط خستگی
بند بند سینه‌ام وا رفته، گویی مرده است
ادریس علی زاده
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (4):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (8):
علی معصومی در سر منشاء دیوانگی
سلام اقا سیاوش قبلا هم با حنابعالی در این وادی سخن رفته بود. جنابعالی متاسفاته با سوالاتی
معصومه بیرانوند در درد دارد مست باشی بی می و…
سلام و سپاس مجدد
طارق خراسانی در درد دارد مست باشی بی می و…
سلام مجدد خیلی خوشحالم که هستی ، سلامتی و در کنار خانواده به فضل الهی
معصومه بیرانوند در درد دارد مست باشی بی می و…
سلام و عرض ادب این شعر شاید تاریخ سرودنش به ده سال قبل برمی گرده اولآ
طارق خراسانی در درد دارد مست باشی بی می و…
سلام رابعه دوم دختر شاعرم اولا : در تعجبم چرا تا به امروز این شعر را
بستن فرم