تپش یاد تو

گاهی دلم می گیره از پرپرشدن آرزوهام، زخمی شدن رویاهام، گلوی زندگیم از بغض نبودنها، نرسیدنها میگیره…

نفس لبخندم بند میاد، گاهی حتی حسرت بارونی شدن چشمام توی وجودم تیر می کشه…

اما به خودم میام و می گم مگه تو همه چیزو به خدا نسپردی؟ مگه به دستای مهربونش ایمان نداری؟ مگه از اول نمی دونستی این راه یه کوره راهِ پرخطره؟

ولی گفتی عشق اون ستاره ی امیده که تو رو پیش می بره…

درسته که توی ترس و اضطراب و سرزنش خارِ مغیلان گاهی عشق، هم آرومت نمی کنه… می شکنی، فرومی ریزی ولی با همه ی اینا ما آدما از لحظه ی چشم گشودن غنچه ی زندگیمون، به خدا قول دادیم که حکم همون چیزیه که اون می خواد حتی اگه به میل ما نباشه…

حتی اگه به قیمت فروریختن آرزوهامون باشه…

خدایا…توی ازدحام این همه درد به خلوتِ بودن تو دلخوشم…

تنهام نذار …

من سر سجاده ی زندگیم، سر به سجده ی شکر تو می ذارم تو مثل همیشه دستای مهربونتو روی شونه های لرزونم بذار،

تو هوای دلمو آفتابی کن تا بتونم کم شدن گاه به گاهِ سوسوی ستاره های زندگیم رو تاب بیارم…

تو باش تا تلخی رنج نبودنها به شیرینی یاد تو، قابل تحمل بشه…

تو معجزه ی آرامشی به آغوشت همیشه محتاجم…

منو توی گمراهی روزمرگی و تردید، توی شادی موقتی رها نکن از هرجا که دیدی دارم اشتباه می رم راهو نشان بده…

ای مقصد نیایش واژه هام، خودتو از دلم نگیر، منو از خودم بودن…

کمکم کن به شکرانه ی نفسی که به شعر زندگیم دادی، با تپش یاد تو دست به زانوی امید، باز بلند شم و ادامه بدم …

مهناز نصیرپور

 14 آذر نود و شش