هنوز بغضتان از گلوی تقویم هم پایین نرفته چه رسد به…

این دلشوره ها این روزها در گوشهایم می تپد از چشمانم می ریزد بر گونه هایم می غلتد و لبهایم را شوره زار سکوت می کند

ما که دوره ی جنگو به ناچار زندگی کردیم یادمون میاد که آژیر خطر که می خورد بابای خونواده بچه ها رو بغل می کرد و خونواده رو به سمت زیرزمین هدایت می کرد و اون آغوش کوچیک امن تنها جایی بود که از مرزاش هیچ ترسی نمی تونست رد بشه … بابایی که توی دوره ی مدرسه و دانشگاه به زور پول توی جیب بچه هاش می ذاشت وقتی می گفتن پول داریم هنوز میگفت نه باباجون باید توی کیفتون پول باشه شاید لازم شد

‌🕯✈

آنی” با چمدانی از رویا در فرودگاهِ امید به انتظار نشسته بود تا پرواز را با او زندگی کند در آرزوی مقصدِ خوشبختی؛

تمام این یازده ماه، آه بلندی بودید در نفس‌تنگی دلتنگی‌هایم….

سقوط کرده ام از طبقه ی چندم برج آرزوهایم؟ نمی دانم

چلّه نشینِ قرنطینه‌ی سکوتم، هم سن و سال “همسر کریم سوخته”در ناباوری خبر مرگ فرزندانش که بهار آرزوهایش بودند.

روشن که باشی چشمِ خیلی ها را می زنی این روزها از شفاف بودن بیشتر پشیمان می شوی…

شاید پاییز برای بریدن بهترین فصل باشد،

برای تو که می دونم می خونی اما مخاطب خاصم نیستی…

سلام

توئه زندگی من

بعضی وقتا دلم نمیخواد تو رو حتی با واژه ها شریک بشم،

سلام توئه زندگی من  توی تاریکی بارون زده ی یاد تو، جداشدن از پتوی رویای ناتمومت هرروز برام سخته… ولی با هزاران سختی از بستر خیالت کنده میشم تا واژه واژه عشقت رو توی نخ شعرم بچینم و گردنبندی بسازم که برق مرواریدش تو رو #حیران کنه… صحبت از گردنه ی حیران بمونه برای نقطه چینهایی که خودمون دوتا پر میکنیم… من این صبحای ابری تازه نفس رو دوست دارم که دختر احساسم یاد تو رو روی صحنه ی سپید دفترم صورتی میرقصه… همین بنفشه های خیال رو که توی هر فصلی که باشم یلدای دلنشین لبخند تو رو یادم میاره… پس بیا زیر پرچین آسمون خدا مهربونی موندگار عشق باشیم قاصد لبخند روی لبای اونایی که بی سقف تا زانو توی بارون درد اشک میریزن یا هوای تازه ای برای مردم اهواز که نفسشون درد میکنه… کاش عشق اونقدر همه گیر بود که جای جای سرزمینمون از بی آبی، سیل، زلزله، غبار بی کسی، سقوط پرواز امید، واژگونی اتوبوس آرزوها… سرشار نبود… کاش همه ی مردم میتونستن عشق رو نفس بکشن… کاش قلبمون با خیال راحت از عاشقی میگفت… کاش نوشته هامون انعکاس خنده های از ته دل تمام مردم بود… بغض، صدای کلماتم رو می‌لرزونه و دفترم هم از غمنامه ی هجوم این همه اشک خسته شده ولی نمیتونم ننویسم وقتی که از هر گوشه ی وطنم فریاد اندوه به گوش میرسه… به امید اینکه برفایی که بعضیا سرشونو مث کبک زیرش پنهون کردن آب بشه و کلاغ این قصه های تلخ پرغصه به خونه ی آرامش برسه…   مهناز نصیرپور 29 بهمن نود و شش ساعت 6:30 صبح روز عشق ایرانی…

کاش با دل شاد این روز رو تبریک می گفتم ولی افسوس… از پرچم عزایی که از زمین تا آسمون جای جای سرزمینم برافراشته ست خسته ام از تسلیت های مداوم ….

گاهی دلم می گیره از پرپرشدن آرزوهام، زخمی شدن رویاهام، گلوی زندگیم از بغض نبودنها، نرسیدنها میگیره…

نفس لبخندم بند میاد، گاهی حتی حسرت بارونی شدن چشمام توی وجودم تیر می کشه…

پاییز؛ 

فصل عجیبی‌ست وقتی جام لحظه هایت از مِیِ چشمانش خالی باشد 

خاطره که همیشه نباید گرم باشد

گاهی می تواند نوشیدنی لیمویی باشد که دل لحظه های جدایی را خنک می کند…

به دست آوردن کسی که پای عشقش مردانه نایستاده،

پیروزی نیست بلکه عین شکسته

بعضی وقتا دلت میخواد همه چی سوتفاهم باشه؛یا کابوسی که زودتر ازش بیدار بشی…

ولی متاسفانه اینطوری نیست چشمتو وا میکنی میبینی سالهای عمرت گذشته با یه پایان بی پایان تلخ…

آدمها

بوی رفتن می دهند

ما آدما چرا وقتی یکی دوستمون داره باهاش بد تا میکنیم؟

اونم توی این دوره و زمونه که عشق واقعی کیمیاست …

دلواژه های تنهایی

برات مینویسم