ادیم

سلام و درود
قالب شعرتان دوبیتی است.
“زم” را گویا به معنای “از من” به کار برده اید که در این صورت، تعبیر جالبی است.
کل داستان دوبیتی تان داستان قشنگی است اما روایتش در بعضی قسمت ها لغزش هایی دارد.
“سپردی” را گویا در کاربرد قدمایی اش و به معنای می سپرد، به کار برده اید.
توجیهی برای این کاربرد قدمایی نمی بینم.
در مصراع آخر بعد از “بل” وزن دوبیتی تان خراب شده است.
خلاصه: داستان شعرتان قشنگ بوده و بیانش ضعیف.
موفق باشید!

درود و دستمریزاد…. مضمون زیباست و پرداختن به موضوعی چنین در خور تقدیر… بنظر میرسد برای تمام کردن کار کمی شتاب بخرج داده ایید زیرا با تسلطی که بر گسترهء واژگان در کلامتان هویداست بدون تردید توان آن را دارید که این ابیات را با پردازشی مستحکمتر به نهایت برسانید.از بهره بردن عباراتی مثل زم و سپردی براحتی میتوان صرف نظر نمود نا کلام ملموستر شود.در مصرع آخر وزن از دست رفته است ولی بیان احساس زیبا و دلنشین به مقصد غایی رسیده است.

درود بر جناب آزاد عزیز
زیبا سرودی از قلمتان خواندم
حال و هوای دلتان بهاری

🌸🌹🌸

نگاهی کرد و رفت از پیش من دوست
به روز زندگی کند از تنم پوست
به دباغی سپارد کاش تا کفش
شود در کوچه ای که خانه ی اوست

بادرود خدمت آقای سیاوش آزاد ودیگر اساتید عزیز بطور اتفاقی با این سایت آشنا شدم اگه لطف کنین و شعر این حقیر رو نقد کنین بسیار ممنون میشم
” در این زمانه ی بی نور و بی امید چه زود
تو آمدی وجهان مرا
به نورِ خودت
چو یک ستاره به اعماقِ آسمان بردی
چه حسِ نابِ لطیفی شد آن تولد عشق
که کوله بارِ غم از دوش من
به زیر افکند
و آن صدای قشنگی که در درونم بود
مرا به سوی امیدی به عالمی از غیب
سوار بال ملائک
به کهکشان‌ ها بُرد
درود من به تو ای نوری در پسا پَسِ نور
که درک و فهم بشر
ناتوان ز وصف تو بود
تویی که سفره ی نانی
کنارِ پیرِ فقیر
تویی که نورِ امیدی
به قلب های اسیر
و دست های نوازش
برای طفل یتیم
تو اشک های دلِ بنده ای پُر از احساس
که از تمسخر مردم
به کُنجِ خانه خزید
وعاشقانه ی لبخندِ آن جوانَکِ کور
که گرمِ دیدن رویت
سوارِ حادثه ها
به دست او تو عصایش شدی
ترانه ی نور
تو قلبِ قرصِ همان خیری که می بخشد
برای کم شدنِ ناله های فاصله ها
وپاک بودن آن زن
که زیرِ سیلیِ فقر
رهاند دامن خود را زِ دامِ اهریمن
تو عشقِ بی هوسِ مادری
که می بوسد
زلال
صورتِ نوزاد را در آغوشش
و داسِ کهنه ی دهقانِ پیر و فرتوتی
که نان ز لرزشِ دستش
به بار می آرد
تو بندِ محکمِ عهدی
که در کشاکِشِ نفس
به زیرِ پنجه ی هِرماس لحظه ای نَگسَست
و جرعه جرعه ی آرامشی که عارف با
دو دست خالیش از تاسِ عشقِ تو پُر کرد
تو واژه واژه ی شعری
که این حقیر سرود
وآن شعف که زعشقت
چِکید بر کاغذ
و هِق هِقی که در این لحظه گفت : بنویسم
که مور وصفِ جهان را چگونه بنویسد…

مَرد کجایید؟
سلام
وقتی می‌روید عجیب دلتنگتان می‌شویم
ایام خوشی داشته باشید
امید که این گل‌ها خشک نشود

🌹🌹🌹

درود شعر قشنگی بود سیاوش
خان .
به هر صورت چرمی که از شما به دست آید حتما خوب است .

همراه با گل و لایک .

از اینکه مهمان دوبیتی زیبایی با موضوع عالی بودم سپاسگزارم
پرواژه باشید

شود کفش و رود در مقصدی کوست