از بن دندان عشق

همه ی سهو
شاید!
حسّ را
روی دستان صبح
با واژه های گرانباری سپیده
در پای بی مقدمه ی مهربانی
قربان می کرد …
همچنان ساده ی صبح به ذبح ستارگان
بی هیچ دریغ
و
فقط
به آسمان ابری
می اندیشید
که باید
پراز تبلور و طلوع می شد
پرنده ی آسمانی عشق
با متن سپیدو بالهای گلگون زخم
و سو غات درد
به تنها و طلب
هدیه می کرد
تا در همخوانی
آوازی در درد مشترکش
ستاره گوش بشود
گوشوار دشت
و کر کوهستان هم ،
تسکین نگاه بر ریزد
بر
خستگیهاو خسف زمین خفن
کوثر بگشاید ناف
و لطیف گل
اوراق لب بیاموزد و بیامیزد
به استوای هوا
چیزی در مایه ی تلطیف وپانسمان دلتنگیها
نفس ، رخت بکشد به رخصت
و وسعت دامان زاری گلرنگ بگیرد
دربر
خطوط خاکستری دلتنگ خاک
مایل شود به صوت و صبح سپید
اما
این به گنگی و سختگی بی رحم
لعنتی به هرگزش
فرو نمی رفت
هی همان بود که از اول
بر پاشنه ی غضب غلطش می چرخید
اما
هنوز
مهر بانی در بال خورشید
پر پر پر بیقراریست
تا سرود دمادم سپیده دم باشد
غیر اینش نبود
جاری جبری سلولهایش
در نسبتی
از باران که هیچ شماره ی سناسنامه ی
درخت و گلبنان نمی دانست
فقط و فقط
به تشفیهای عطشناکی قرون
می پیوست این نازکای تشبیه دلش
در رسالتی که جان جنونزایش
هی در خلجان و قلقلک می رفت
و
بلور آجین مرصع این حسّ
آه
من بودم
حتی آهم که آیینه می گرفت
پیچشش بود بفهم
تا کمی زلف بیارایم
به ” آن” ،
اصلا آن ، بیارایم