برای دختر باران

گرفتارِ خویشتن

سر بُرده بر خرابه ی دیوارِ خویشتن
هر لحظه ام گذشته به انکارِ خویشتن

با خود نشسته خسته و بُغضی شکسته ام
عمری قیام کرده به آزارِ خویشتن

آوار شد به سر همه ی زندگانی ام
در انتظارِ دیدنِ آوارِ خویشتن

در من نشسته درد و هزاران هزار غم
از آن زمان که رفته به دیدارِ خویشتن

دشمن درونِ ذهنِ خودم جا گرفته است
کی ذهنِ دشمنم بشود یارِ خویشتن؟

دردا که درد چاره رفتن نشد مرا
من ماندم و دوباره گرفتارِ خویشتن

طارق خراسانی
30 آذر 1402

درودها
سپاس بسیار از محبتتان
فرصت نکردم همه شعرهای شش ماهی را که در سایت نبودم بخوانم ولی در آن‌هایی که خواندم این شعر شما به نظرم خیلی زیبا آمد.

پاییزی

به من سر بسته فهماندند اِنسان‌های پاییزی
به پایان می رسد یک سویه پیمان‌های پاییزی

درختان یک به یک در خواب طولانی فرو رفتند
وَ سرها گرم شد بر روی دامان‌های پاییزی

تو هم رفتی، پریشان‌تر اَز انچه فکر می کردم
شتابان گم شدی در پیچ دالان‌های پاییزی

به این ترتیب من با گام هایی سرد جاماندم
شبی دلگیر و رسوا در خیابان‌های پاییزی

تمام شهر را گشتم ، برایت رو زدم حتی
به آن آدم فروش دور میدان‌های پاییزی

امان اَز سرنوشت زرد من ، گنجشک بی جفتی
چه شب ها ماند شیدا زیر باران‌های پاییزی

چه شب ها تا سَحَر دفترچه ی یادت ورق می‌خورد
کناری خط خطی در دست توفان‌های پاییزی

چه جای شِکوَه اَز هستی که با جرم تهیدستی
تو را اَز من جدا کردند جریان‌های پاییزی

محمد یزدانی جوینده

درودها و سپاس بسیار از محبتتان
چه قدر این شعرتان سرشار از طراوت بود و زلالی احساس. مخصوصا بیت آغازین بسیار پر قدرت است در دادن پیش‌درآمد برای عاطفه‌ای که شاعر در شعر دنبال کرده است.

نبرد نابرابر

سه ، دو ، یک
بی ضامن است
نارنجک رنجور حنجره ام

در مشت بسته ی جهان
ذرّه ذرّه زندگی پوچ می شود
بر پیشانی پُرچینِ غزه
تک چشمِ منجمدِ قرن
لوچ می شود

زمین، زیر چکمه های خشنِ جنگ
زمان، آلوده به زهرِ هزار نیرنگ
مثبت هجده است
چشمِ کدام کودک را می توان بست؟!
گوشِ سنگینِ زمانه
پنبه پنبه
سر بریده ، ناگوار ناگوار
کودکان در پی بازی
رفته ، بی هوا، زیرِ آوار

بی ضامن است گلویم
بی امان، بغض
سپید می نویسم
می گرید امّا دلِ قلم
سرخِ سرخ

بخواب کودک به دنیا نیامده
روزهای روشن ات می رسد

بعد ازین
از کدام سو
جوانه خواهند زد
خوشه های طلایی خورشید؟
بر مزارِ کبوترانِ خفته در خون
نشسته هیولایی دراز دست
جانِ واژه ها را گرفته
پشتِ سرِ هم ردیف می کند

آنجا که جنگ و ننگ ، تنگِ تنگ
قافیه می شدند
شعرِ سپیدم در بند بندِ وجود
بیرقی برای صلح بود
تا کودکی اشک نریزد
در خونِ بی گناه
نان نَزَنَد
کژدمی سیاه
بر بیت بیتِ این دیوان
با بالِ فرشتگانِ خردسال
قمار نکند بی مهریِ روزگار

گردو می شکستند امّا
خوش خیالانِ مست
بر فرشِ قرمزی که از خون و اشک و آه ساخته اند
دست می زدند، دست
نورِ فلش
یک ، دو ، سه
سقوط سیب کال خنده
از شاخه
بعد از این باید به سختی گریست
بر عکس
به پیرمغزی جهانی که دچار آلزایمری مسری است

چکمه بپوش
شال بپیچ و
مشت مشت سنگ
با پلیدی بجنگ
خدا با توست
کودک به دنیا نیامده سرباز!
خردسال بزرگ شده ی درد!
ای رنج ها تو را کرده مرد!
فردای آرام از آنِ تو
خدا با توست!

مینا یارعلیزاده
سپاس فراوان از محبتت

درود مینا یار علیزاده عزیزم. این سپیدتان چه سرشار بود از خون روشنی.

غم‌خیزترین چشم

لب‌خوانیِ لبخندم و آرام ندارم
طوفان‌زده کاهم که سرانجام ندارم

غم‌خیزترین چشم تر عابر شهرم
هم‌پرسه‌ی پائیزم و هم‌نام ندارم

با خِش‌خِش هر برگ هم‌آهنگ هبوطم
امّید به بهبودی ایّام ندارم

هر برگ که از دفتر تقدیر ورق خورد
معلوم شدم نیکیِ‌فرجام ندارم

در چنگ پیام آور مرگم چو همه عُمر
تصویرِ سیاهی دگر از دام ندارم

صفا یغمایی
۱۹مهرماه ۱۴۰۲

درودها و سپاس از محبتتان
این شعرتان را بسیار دوست داشتم امید که به رغم حال و هوای شعر دلتان همواره روشن و زنده به امید باشد

دیگر بس است

فراوان خطر آفریدن بس است
سرِ سرخوشی را بُریدن بس است

دلا با خودت چند چندی بگو
از اینجا به آنجا پریدن بس است

شد از دار قسمت، گره باز کُن
فقط ریسمان را کشیدن بس است

به بازار مکتب فروشان نرو
متاع تأسف خریدن بس است

عطش را فرو کِی نشانیده غم
از این خمره هر آن چشیدن بس است

نشو منحرف با اِفاضات شیخ
مَرام غلط برگُزیدن بس است

بزن حرف حق را به هر قیمتی
دمادم زبان را جویدن بس است

هم آواز مرغ سحرگاه شو
دروغ از کلاغان شنیدن بس است

به کام دلت جز محبّت ننوش
به دندان لبت را گَزیدن بس است

قدم زن از این سو به آن سوی شهر
در آغوش عزلت لمیدن بس است

معین حجت

درودها
سپاس از محبتتان
من هم از خواندن شعرهای شما لذت بردم. این شعر را به قید قرعه انتخاب کردم.

درود
سپاس بسیار از محبتتان
روز شما هم مبارک❤️