بوسه

بر لبت داده لبِ لعلِ پیمبر بوسه.
روی هر بوسه ی احمد، زده حیدر بوسه.

مثل قرآن همه سر تا قدمت را هر روز.
تا شده بهرِ تَبَرُّک زده مادر بوسه.

داده هفتاد و دو داغِ جگرت را والله.
پاره هایِ جگرِ تشتِ برادر بوسه.

کربلا تشنه لبِ کوثرِ لبهایت بود.
زد عقیقِ لبِ خشکت، علی اکبر بوسه.

سر به زیرت شده دائم، زده خاک قدمت.
ادبِ چشمِ ابالفضلِ دلاور بوسه.

حیف شد کز لبِ جامِ عطشِ لبهایت.
نزده در دمِ آخر علی اصغر بوسه.

زینبت بوسه زد آنجا که به جز او نزده.
نه علی نه خودِ زهرا نه پیمبر بوسه.

عوضِ فاطمه، دلواپسِ تو وقتِ وداع.
بارها زیرِ گلویت زده خواهر بوسه.

زده بر قبله ی ابروی تو سنگی بد غیض.
وای، با شدتِ بسیار بر آن سر بوسه.

زده از تیرِسه پَر، حرمله زهرآگین تر.
خنده اش بر دلِ تو، چون تبِ آذر بوسه.

جای سالم به تنت نیست، که شد پیکرت از.
تیر و از نیزه و شمشیر سراسر بوسه.

با نیابت زده بر پهلویِ تو یک نیزه.
جایِ مِسمارِ پُر از کینه ی یک در بوسه.

زخم روییده به هر زخم تنت وقتی که.
روی هر ضربه زده ضربه ی دیگر بوسه.

ضربه ها جای بریدن، زده بیش از ده بار.
برگلویت ز قفا، کُندیِ خنجر بوسه.

نعلِ تازه به لگد مالِ تو، لبخندی تلخ.
زده هربار که زد، بر روی پیکر بوسه.

وقتِ تدفین، تنِ بی سرت آقا، پسرت.
زده بر هر رگِ آشفته ی حنجر بوسه.

به لبِ قاریِ قرآن، عوضِ پیغمبر.
خیزران داده به لبهات مکرر بوسه.

پایِ هر زخمِ لبت را زده در ویرانه.
اشکِ چشمانِ پُر از غربتِ دختر بوسه.

زده با حسرتِ چشمانِ تَرش، جابر تو.
اربعین، خاکِ سرِ قبر مُطَهَّر بوسه.

رسول رشیدی راد(مجتبی)