بیزارم

پاییز شاید قسمتی از زندگی باشد
اما من از سر شاخه ی بی برگ بیزارم
از کوچه های سرخ و زرد و خوشه های خشم
از بوی زهم زندگی در مرگ بیزارم
از فصل سوم در میان صفحه های عمر
از بوی کاه دفتر صدبرگ بیزارم

دنیا خودش را بر سر اندوه سگ می زد
هر کس چرا از زندگی خسته ست رگ می زد؟

من از صدای بنگ بنگ ننگ بیزارم
از هر تفنگ و لشگر و از هنگ بیزارم
از کودکان کوچه با هر سنگ در قلاب
از مادران خسته ی دلتنگ بیزارم
از کودتای ارتش و از رهبران مرگ
از پرچم سرخ و صلیب جنگ بیزارم

در بند من شبهای آرام و قراری نیست
در مغز شب هی قور قور این داروگ می زد

از حزب و باند و فرقه از هر توده بیزارم
از دست های خونی آلوده بیزارم
از کشته های دسته جمعی تا اتاق گاز
از حرفهای گنده ی بیهوده بیزارم
از مغز های فاجعه در پشت پرده ها
از رهبران خفته ی آسوده بیزارم

غرق است توی شیخ زائد شام در the act
یک کودک آواره شب نانِ کپک میزد

من از سفید و سرخ و زرد و تیره بیزارم
از رنگ و خون و هر ژنم ،زنجیره بیزارم
از هیتلر
از استالین
صدام
بن لادن

من از نرون های حریص و خیره بیزارم
من از تجاوز
از خیانت زیر استعمار
من از نژاد زورگوی چیره بیزارم

با مشت توی آینه در خود ترک می زد
به خاطر یک رژ پدر او را کتک می زد

حالا سرنگ مورفین از درد می نالد
حالا شراب سرخ فین از درد می نالد
حالا جوانی در اوین مجروح این جنگ است
انکس که می گفت آفرین از درد می نالد
سردشت تا نامیبیا
از غزه تا مانیل
شهر حلب
هرزوگوین
از درد می نالد

این شعر را از خستگی می بارم و از درد
حتی خدا این پست را می دید تک می زد

از گرد غم در کوچه های شهر بیزارم
از شوکران تلخ و جام زهر بیزارم
از این هزاره
قرن
یا از این سده
از سال

از عصر سنگ
از روزگار و دهر بیزارم
از گفتن جنگ و جنون
از شعر های تلخ
من از رجز یا مجتث و هر بحر بیزارم

بیهوش بودم یا نمی دانم…
کجا هستم؟
بر صورتم آقای پیری داشت چک می زد

برهان جاوید
بیست و ششم مهرماه هزاروچهارصد و دو