بیغوله

هاتف خوش خبری نیست در این بیغوله
هر چه امد خبر از شومی جغد سر طاق
هر چه آمد خبر از ریشه ی چرکینِ چنار
هر چه امد خبر از تخم گذاری کلاغ

پس کجایند ملائک درِ میخانه زنند(۱)
پس چه شد عاقبتِ بلبل خوش الحانت(۲)
مُهر خورشید به مومِ در این خانه زدند
کوروشی نیست سر بادیه ی اَنشانت(۳)

گفته بودید که کرباس،تنِ زهد بپوش
تخم گندم شده در زیر سُم اسبِ چموش
از سرِ لابه به شکوایه کشیدید که ای
اسب عصاری این شهر به شلاق بکوش

موریانه هوسی شد تنِ چوبینِ درخت
بید بوی نفسِ قالی کرمان شده است
هنر الوده ی خناسِ دلِ دلق فروش
تختِ شیطان حرم و حجله ی انسان شده است

سینه ام در دَمِ مردم به جز از آه ندید
گونه ها از تبِ سرمای زمستان سرد است
سیلی ات هم دگر از سرخی این گونه نگفت
سایه می خواست که خورشید بسازد، درد است

علم آمیخته با قتل و جنایت شده است
هنر الوده ی دست هوس و بی خردیست
عشق بازیچه ی افکار هوس باز دل است
خواب در بستر مسمومِ عداوت ابدیست

آه از هر چه دغل کار و تبِ خود بینی
آه از هرچه دیانت زده از بی دینی
آه از هرزه مگس های سرِ شیرینی
آه از جوجه کلاغانِ کرِ ماشینی

برهان جاوید
بیستم اردیبهشت هزاروسیصدونودونه

پ.ن
۱-دوش دیدم که ملایک درِ میخانه زدند
گِلِ آدم بِسِرشتَند و به پیمانه زدند
حافظ

۲-رونق عهد شباب است دگر بُستان را
می‌رسد مژدهٔ گل بلبل خوش الحان را
حافظ

۳-انشان:مرکز پادشاهی کوروش،خوزستان امروز