من که در دورترین
نقطه ی این غمکده خاموش شدم
کسی تنهائی من را نچشید
هیچ کس فاتحه ای بر دلم آواز نکرد
و به گاهی اوقات
که فراموش شده ای
به ته کوچه ی تنهائی من می آمد
بستر خواب مرا هم , به کناری می زد

بهترین دوست من باران است
قطره های باران
با سر انگشت لطیف مهرمش
به ملاقات همه می آید

و نسیم خُنکی
برگ جامانده ی سقف همه را
می برد آنسوتر
تا همه بشناسند
کسی اینجا
تُنگ تنهائی خود را
به بغل دارد و بس ( تقدیم به اسیران خاک )

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):

ولی اله بایبوردی

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (1):

ولی اله بایبوردی

نظرها 1

ولی اله بایبوردی
آذر 6, 1398

سلام و درودها

دست مریزاد استاد

تقدیمی : 🌺

همچو ماهی در درون تُنگی چه تَنگ
در اسارت فرد گشتم جلوه ننگ

لا تکن عبدک اسارت گر مرا
لحظه بیداری نبردی گر چه جنگ

ولی اله بایبوردی

06 / 09 / 1398

🌸🌸🌺🌷🌺🌸🌸

پاسخ

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها