هفته ای یکبار روز جمعه ها
کسی پیوسته عدالت می گفت
با بیانی دلفریب و آرام
جمله ی نغز به عادت می گفت
مردمی از سر اخلاص به او
دلخوش از گفته ی نابش بودند
همه جا صحبت عدل و داد بود
همه دنبال پیامش بودند
پیر و برنا زن و مرد و کاسب
حرفهایش بخریدند و بدادند کاتب
سالها طی شد و هر روز ضعیفان بیشتر
کارشان مخمصه افتاد نحیفان پیشتر
فقر بر فقر فزون شد درد بر درد سوار
پول بر پول خزید و عیش دوستان بسیار
ادعا داشت بسازد سقف بشکسته ی ما
ولی هر روز فزون شد دود و خاکستر ما
بعدها در دل دریای فراعن افتاد
همچو ماهی به کف داغ خیابان افتاد
خطبه ی عدل بپایان شد و سالوس برفت
امتی از غم درماندگی از تاب برفت

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (1):

مدیر سایت

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها