خداوندا
ندارم قدرت پرهیز , ز خارستان این پاییز
و ناچارم که بگریزم از این دهلیز
ز گردابی که مملو از لجن های تعفن زاست
ز گَردانی که می چرخد و می چرخاندم
هر لحظه در غوغاست
نمی دانم چرا در پیچش این چرخ افتادم
بدان , من در درون درد غمگینم
ببین من پشت این دیوار محصورم
و در عمق حضور درد دلگیرم
مرا با بندهای خود رهایم ساز
که تا بگریزم از این مرگ تدریجی
بسوی بالهای پاک عرفانی
به اوج ابرهای نرم و طوفانی
که از گرداب های این زمانه
بس گریزانم

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (1):

مدیر سایت

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها