بوی تند آن موسیقی
که در تپش محراب شبانه ام
خاموش گشت
یا خوشه های اشکی
که در چشمانم
سیاه مست مانده
همه
در نیمه ی پنهان فرو ریخته ام
راه دوباره بوسیدنت را
بر نفسهای من
نقاشی میکنند

و این درد ، درد ، درد
که پشت درب های خاکستری
هرزه وار رشد میکند
کاش
از چشمه ی سبز اعجازت
کور می گشت

دیگر میتوانی بروی
وقتی شمع های لاغرتر از دیروز
سخت مرا تکان میدهند
و شعر مرده در زندگی ام
نمی‌تواند
شوق پیراهنم را
بر چهارچوب غربی ات
بیاویزد

دیگر میتوانی بروی

#مستانه_دادگر
#ماهور
@mastanesepid????

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):

رضا زمانیان قوژدی

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (2):

اکبر رشنو

رضا زمانیان قوژدی

نظرها 1

رضا زمانیان قوژدی
آذر 27, 1397

درود بر شما.

لذتبخش و روان.

آشنایی زدایی از واژگان و تعابیر در اوج.

زنده باد

پاسخ

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

کنار دوده ی سیگارَت بخار چای پریشان بود
دلیل قُل قُلِ قلیانت عبور از شب تهران بود

بر استکان اساطیرت شکوه دولت شاه عباس،
در ابروان کمانگیرت نشان آرش دوران بود

به قهوه خانه ی چشمانت چه پرده ها که نمی خواندم
که نقش رستم دستانت پر از حماسه ی پنهان بود

پیام قصه ی تهمینه، درام رستم و سهراب است
تمام غُصه ی آئینه فریب خوردن انسان بود

در این شبانه ی جنجالی میانِ پرده ی نقالی
ببر مرا به همان حالی که عشق مرشد شاهان بود

تمدنی و مباهاتی، نگاره ها و عماراتی
که تخت سلطنت جمشید در اوج کوه نمایان بود!

و داریوش خردمندی، کتیبه های فرهمندی،
پیام صلح خوشایندی که روی لوحِ زرافشان بود!

سوار موج خلیج فارس بتاز کوروشِ خاک پارس
به سوی آتش اسکندر، که نوح حامل طوفان بود

میان سینه ی تبدارم دوباره شور خزر دارم
ببار ابر تب آلوده به جنگلی که گلستان بود

بریز قهوه ی تلخی چند، بنوش شعر مرا با قند
که حال فال غم انگیزم شبیه پرچم ایران بود…

« ناهید سعیدی »

تازه ترین نقدها