دام خواهش

« دام خواهش »

خداوندا تویـی داناي دانش
به بي دانش دهي نان بي كِشاكش
گذاري نانِ دانا ، دست نادان
كه نادان نان خورد،بي كار وكوشش
هـزاران خاطر از دانا بـرنجد
رسد نادان به صد دلخواه وخواهش
بشر را اين چه طرز ناروايي است
بشر بيهوده پويايَـس به خواهش
بشر از خواهش خود در تكاپوست
خودش را در جنان دارد زِ خواهش
خداوندا سياست از تو باشد
بشر را داديَـش بر دست خواهش
همين خواهش كه دادي بر بشرها
عبادت را به خالق، داد كاهش
به خواهش هركه پويا هست وهمراه
به راه سركشي پويد زِ خواهش
هرآن فردي كه ديندارس،به بندس
به آزادي رَوند افراد سركش
بشر بگذر زِ خواهش ، تا تواني
نـياندازي خودت در دام خواهش
بشر از حكمت خالق ، چه داني
نـمي داني سياستهاي خواهش
بشر گـر معصيت كارس نـداند
مكافاتـش چه باشد يا عذابش
بشر گر خواهشش دائم روا شد
غرور ديگري آرَد زِ خواهش
بشر خواهش مكن در مال مردم
اگر مي ترسي از روز حسابش
حسابش دست آن پروردگارس
نـداري طاقت دادن جوابش
حسابي كز خداوند بزرگ است
بشر كوچك بُوَد نزد سؤالش
همش در فكر طاعت به نزدت
نـبود از معصيت روز سياهش
خداوندا دلم آزرده كردي
مرا آلوده بـنمودي زِ خواهش
تفضّل گر نمي كردي چه مي شد
نـمي دادي بشر را هيچ خواهش
ملايك وار مي بُد بنده ي تو
نه دلخواهش بُد و نه اصل خواهش
بشر را ديدم از خواهش فراوان
بـريزد پيش مردم اعتبارش
هر آنكس خواهش دل را پذيرفت
سعادت رانده گرديد از كنارش
هر آنكس ابتكارش بر تو باشد
ديگر نَبْود به دنيا ابتكارش
كَس اَر دلخواه دنيا را بـجويد
نـمي جويد ره پروردگارش
تو خواهش بر بشر دادي،فزون كرد
هوسهاي خود از فكر كوتاهش
حسن ديوانگي بازت فزون شد
نـداني حكمـت خلاق دانش
٭٭٭
دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی