دنیا

مقصود آن بود که نصیب ات یا نصیبت؟ کدام صحیح است اما در مورد میوه ممنوع آمده است که:
تصورهای اشتباه
میوه ممنوعه آورده شده در سفر پیدایش در دین یهودیت معمولاً سیب درنظرگرفته‌شده و در هنر غربی هم عمدتاً چنین تصویر گردیده‌است. هرچند کتاب مقدس به طور مشخص به نوع آن اشاره نمی‌کند. متون عبری اصیل تنها به میوه و درخت اشاره می‌کنند. ترجمه‌های لاتین اولیه از واژهٔ mali استفاده می‌کنند که می‌تواند هم معنای بد و هم معنای سیب را بدهد. هنرمندان آلمانی و فرانسوی از قرن دوازدهم به بعد معمولاً میوه را به صورت سیب ترسیم کرده‌اند.جان میلتون در کتاب خود صراحتاً میوه را سیب برشمرده‌است. دانشمندان یهودی گفته‌اند که میوه می‌تواند به انگور٫ انجیر، گندم یا نوعی لیمو نیز اشاره کند.
در منابع اسلامی هیچ گاه نام سیب نیامده است، و گاه بوته گندم دانسته شده است.

سلام ربات هم که خدمتگزارتان است دیگر چه خواهی زنده باشید

باز هم سلام و عرض ارادت مجدد،
جناب علی آقا معصومی بزرگوار، اول از همه چیزی که مرا به سمت شما سوق داد امتیاز شخصیتی شما بود بخاطر سابقه ذهنی از سایتی دیگر و امری مخصوص. دومین تمایلم به خواندن آثارتان همان شعر « بنام شقایق » بود که مثل حلوا برایم شیرین بود و گفتم. در جایی هم یکی ایراد قافیه برای کلمه « دلبرانه » گرفته بود در صورتی که اصلا این کلمه در مصرع پنجم بود و قافیه به حساب نمی آمدو شما هیچ نگفتید. این از مسئله شخصیت و حرمت شاعر و غیره . . .

درمورد طرف دیالوگ بنده در طنز، در اصل کسی جز خودم نبود. من خودم با خودم کلنجار می رفتم. اما هم او در مواجهه با موضوعات گوناگون خودش را ناتوان از ورود به بحث احساس نمی کند.
اجازه می خواهم برای جلوگیری از پراکندگی سخن و پرهیز از سوء برداشت ها عرض کنم که چه از روی بی موضوعی و چه از روی باور قلبی، دنیا ستیزی به آنصورتی که در سروده دنیا آمده مقبول نیست و سخن جدی به حساب نمی آید. چرا؟
از دیدگاه آخرت محور، دنیا موصوف به صفاتی نیست که شما به آن نسبت داده اید. بلکه مزرعه و مدرسه آخرت است.

در معنای عام کلمه « آیات تکوینی » و اسماء خداوند به شمار می رود و شناختن و بها دادن به آن در حکم شناختن خالق و احسن گفتن به هنرمندی اوست.
در نگاه علمی که دیگر حساب موضوع مشخص است. ما در چه پهنا و گستره ای از این دنیا، بخوانید کل هستی و کائنات زندگی می کنیم و چه شناخت و برداشتی از بقیه داریم. یکبار در اثر جبر و تصادف فرصت زندگی به ما داده شده است و همه ما با تمام وجود در حفظ و بهبود آن تلاش می کنیم. و چون در درجه نخست موجود زنده هستیم حفظ خود و حریم زندگی خودمان در اولویت و داخل فهرست حقوق انسانی مان قرار دارد.
ما وقتی دنیا را خطاب قرار داده و لعن و نفرینش می کنیم و هر صفت زشتی را به آن نسبت می دهیم و تف توی صورتش می اندازیم دقیقا منظورمان چه بخشی از این دنیاست؟ سنگ و آب و هوا و خاک و ماده که نیست. حتما جامعه انسانی و آحاد آنست. یا نظامات موجود در آن. و آیا می توانیم روی صورت همه انسان ها تف بیاندازیم و همه را بی وفا و خیانتکار و کینه توز و غیره بنامیم. آنوقت خودمان چی؟ دور و بریانمان، دوستانمان، هم وطنانمان و خیلی از این هم موجودیتی ها یمان هم شامل این لعن و تف و نفرین می شوند؟
قطعا نه؟
پس باید از اسب تیز پرواز چوبین پیاده بشویم و با بصیرت بیشتری دنیای خودمان را بشناسیم. سره را از ناسره تشخیص بدهیم. اندیشمندان و بزرگانی بودند که بصورت استعاری به دنیا تاخته اند، اما نه به دنیا که به دنیا دوستی، و نه به دنیا دوستی به معنی دوست داشتن دنیا بلکه باز هم بصورت کنایه، خودخواهی ، زیاده خواهی و تعرض به حقوق و منافع دیگران برای برخورداری بیشتر از مواهب دنیاست که مورد سرزنش قرار گرفته است که عین حقیقت است و مطابق با موازین اخلاقی و انسانی به شمار می رود. بی عدالتی ها، تبعیض ها و نابرابری هاست که در دنیا مضموم است نه خود دنیا.
اشاره ای هم که در متن طنز به مشاهدۀ پروفایل شده است، طعنه ایست بر عدم مطابقت حرف با عمل که گریبانگیر همه ماست. حداقل خود بنده. که به قول علی حاتمی که در سوته دلان گفت همیشه بر سر انجام وظایف و تکالیف دیر رسیده ام و شرمسارم. ما کسی را داریم که در مقام خلافت به حداقل ها بسنده کرد، از ملزومات خود و خانواده اش ایثار کرد و بخشید، اما وقتی صحبت از دنیا و آخرت شد فرمود که پیش من دنیای شما ارزشی ندارد که دقیقا وابستگی و دلبستگی به قدرت و ثروت و مقامات آن مورد نظر ایشان بود نه همه انسان ها در طول تاریخ و کل کائنات. ایشان در جای دیگر فرمودند زمانی که صحبت از دنیاست فرض کنید که همیشه زنده هستید و وقتی صحبت از آخرت باشد فرض کنید هم اکنون رفتنی می باشید.
یا دیوژن که مشهور است که بنیانگزار مکتب فلسفی اصالت لذت می باشد تارک دنیا بود و در کتاب های دبیرستانی خوانده ایم که به اسکندر مقدونی گفت برو کنار جلوی تابش نور خورشید را نگیر. . .🌹🌹
و این که این قصه سر دراز دارد اما فرصت و فراغت و حوصله شاعران در این زمینه زیاد نیست. . .
همواره پایدار و سرفراز باشید.
تا سروده ای دیگر و گپی جدید.
🌹🌹🌹🌹🌹