دوباره عشق

باید اینک شیشهء تردیدها را بشکنیم
بگذریم از مرز شک
از وادی بیهودگی
از نهانگاه و حصار احتیاط.

باید عاشق شد
و دل در راه عشق
پر کنیم از واژهء امید و مهر
ترس تا کی ؟
نفرت از ترویج شادی تا کجا ؟

عشق باید ،
تا کند اعجاز
و دل را آشیان خود کند.

ترس از عاشق شدن بر آدمیت تا به کی ؟
بیم از عشق و محبت تا کجا ؟
تا به کی فریاد نفرت ، جیغ مرگ ؟
روح انسان تا به کی اینگونه مسخ ؟

کاش عاشق می شدیم
کاش انسان میشد این آدم
و دل میداد
بر آواز برگی
که مشغول نیایش
بر سر شاخ درخت است
و میشد والهء
یک جوجه زیبای جغد
یا صدای ساز مردی رهگذر.

پس آنگه شادمان میشد
که پیدا کرده خود را ،
و می سایید پیشانی
به روی آب جاری
و شاکر می شد و یک سجده بر سالار هستی
که زیبا آفرید انسان و بر خود آفرین گفت.

سیدرضا موسوی
شعرنو نیمایی در بحر مضارع
💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖
پ.ن.
عکس فوق قصه ایی دارد که خواندنش
خالی از لطف نیست.
اواسط اردیبهشت صبح جمعه ایی رفتیم
تا به سبک قدیم توت بتکانیم و اولین کار پیدا
کردن درختی بود که عموم اجازهء برخوردار شدن
از آن را داشته باشند.
در این جستجو بچه ها درختی پیدا کردند و بقیه را به آنجا فراخواندند و گفتند سگی اینجاست
که اجازهء نزدیک شدنمان به درخت را نمیدهد.
وقتی به محل رسیدم سگی که در تصویرست را
دیدم و به طرفش رفتم در حالیکه همراهان دهها متر عقبتر ایستاده و مرا از جلو رفتن منع میکردند.
سگ همچنان با ژست خاص خودش مدام صدا
میکرد. شروع به حرف زدن با او و نوازش کلامی نمودم و کم کم نزدیک شدم و او همچنان پرخاشگر بود ولی از تلاش خود دست برنداشتم و آنقدر با او سخن گفتم تا کار رسید به مرحله ایی که در عکس مشهود است. این حیوان زیبا هنگامی قصد ترک محل را داشتیم با حرکات و رفتار خود میخواست بیشتر پیشش بمانیم و این صرفا معجزهء محبت است.
حیوانات را نیازاریم و به آنها محبت کنیم.