ما همه بازيچه ى گردونه ايم
كور فهم و كور چشم اينگونه ايم
همچو خاشاكى ميان يك حباب
بسته در زنجير و طوفان و طناب
ادعا كرديم ما ره يافتيم
شك و ترديد بر يقين ها بافتيم
روزها بگذشت و در اين كوچه ها
گمرهى بوديم در اين خانه ها
ترفندها را حقيقت يافتيم
زندگى خود به آن پرداختيم
گرگ را چوپان خود پنداشتيم
پرچم دوستى و مهر افراشتيم
روزها رفت و سرآمد سالها
ما درون كلبه ها با داغها
برجها و قصرها را ساختند
بر شكسته استخوانها تاختند
كمترين حق حيات جارى نشد
حلقه ى زنجيرها عارى نشد
حاصل كار ضعيفان دود شد
رفت در كاخ و مثال عود شد

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (1):

مدیر سایت

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها