صداى رعد و برق مى آيد از هرسو
و باران با تمام شدتش مى بارد اكنون بر سر و رويم
نگاهى بر بلنداى دو كوهه مى كنم اما
هزاران قطره ى باران
بروى چشمهاى خسته ام يكباره مى ريزند

به آهى گرم مى گردم
و گرماى دهانم را ميان دستهايم مى فشارم

هوا سردست و چادرهاى كوچك سردتر در پهنه ى دشتند
و من در زير باران
با نگاه سرد خود
بر كودكى هاى پر از احساس مى گريم

كنارى مى روم آهسته آهسته
و در آن سوى صخره
و در تنهائى شب
درون چادر سردم
بخوابى سرد مى خوابم

بياد نگهبانى آذرماه ١٣٥٩ در واحد مهمات گردان ٢٢٤ تانك
سد دز انديمشك. دو كوهه

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (1):

مدیر سایت

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها