دیوارآوار نیست

آن همه امروز
که
به روزمَرِگی به روزمرگی افتاده اند
این همه دیروز
که
در خیالِ خود به احساس فریاد می اندیشند
من و تو
بیش از مرگ
پیش از زندگی رنج می بریم
می بریم
چه چیزی با خود می بریم؟
شاید جسمی خالی از عشق
شاید جانی پُر از تردید

مرگ…
یک پارفت منطقی نیست
و بالاترین شهرت از آنِ مرگ است
این ترسو و بزدل
که
هرگز خودش را نشان نداد!
نداد
در این خیابانِ مهجور
هیچ صادقی هدایت نمی شود
هیچ کافکایی کافه های شعر را نمی فهمد
و هیچ انقلابی آزادی ندارد!؟
چه کسی را بر گونه های روز
بر روزنامه و روزهای نامه بنویسم
چه تولدی را بی صدا صدا کنم
که
شبیه پلی فونیک درد باشد؟
بنویسم:
دیوار آوار نیست
چون آزادی را
بر گونه های آن می توان نوشت
نوشت از هر بر نوشت و سرشت
از کِشت و زشت و از هر چیزی
که
از سر نه که از «سر» باید نوشت؟!
نوشت
آنگاه که من، تو و او را
در فصلی زرد می توان نوشت
زندگی کوتاه است
اما
در چشمانِ آن می توان رمانی بلند را نقاشی کرد
کرد
این روزها
نمی شود زندگی را زندگانی کرد
و عشق با حرفِ آخرخودش اغیاراست
اغیار است
مرگی که با مرگ های خودش بیدار است
عینی که با عینِ عشق بیمار است!
سپیدهای این صفحه را
چگونه بنویسم؟
وقتی خون در تیمارستان نقطه ها بستری است
وقتی چون
در چنان های خودش چنین است؟!
چنین است که
از نزدیک های دور می آیی
و چه زیبا
فریادها را
در سکوتِ کلمات فصل می کنی
فصل می کنی
تمامِ سطرها و بندها را
و پانویس می شوی در پی نوشتی
که
گریه های قلم را می خنداند
در آغوشِ کتابی که
به خاطرِ آزادی حروف اش را از دست داد!
داد
زندگی به من نمره ی صفر داد
تا به محدودیت صفر =0= بیندیشم
و مرگ به تو
کیست
چیست
نیست
و بیست داد!

شعر از:عابدین پاپی(آرام)
کرج6/8/1401