راه خدا

« راه  خدا  »

بار  الها ،  گر   از   این   عالم   بی   بنیادم           

اینکه   بنیاد   ندارد   ،   به  کجا   دلـشادم

بار  الها ،  من  از این  دهر چه  بتوان   ببرم           

اینکه  دشمن  به من آمد ، زِ  همان  ایجادم

یاوران گر من ازاین دهر برون خواهم رفت          

  پی   تسخـیر   همین ،  از  چه  پی   بیـدادم

دهر  و  دنیا  که  مرا  دعوت وتحریک کند           

آخرالامـر   همیـن   دهـر     بُوَد    جــلّادم

حُسن شیرین که همین دهربه چشمم بنمود           

 کام  من  تلخ  نموده  است  چو آن  فرهادم

حاکم  دهر  دنی ، دزد  ره  دین  من  است            

چاره ای   کو  که   در  این  دامگه  شیّادم3

ضربه ی  دهر دنی، پیکر من  بس که فشرد            

پیکـرم  خـاک  نـماید  ، من  اگر   فـولادم

من  اگر   همره   شدّاد4  و  شیاطین   بروم          

  عبـد  الله   نی ام   ،  عبـد   همان    شـدّادم

من كه  از  ها  و هوس،همره  شيطان  نروم           

 كس كجا  ديده ،كه  من  بر كمك  بيدادم

خرمن طاعت اگرکوه گرانی است زِ عُجب           

باد  نخوت5   ببرد ، کی   برسـد    فریـادم

زهد  و تقوی  وعبادت  اگر از عُجب  نشد            

چون   ریایی    نَبُـود ،   از  عملش    زهادم

آفرین بر من  دل خسته  که  گوشم   نشنید          

  حرف   دشمن  ، که بیامد   بدهد  بر   بادم

عالم معنویت   بهر  من   اینجا    هنر  است           

 هنر   آموز    بُوَد  ،   هر  که   بُوَد    استادم

عالم  معنویت  ،  مي بـردم    همـره   غيب          

  غيب دان  مي بُوَد  آنكس كه  كند  ارشادم

سیل و  باران  مجازی، سر  راهم  بگرفت           

چه  کنم  ، سیل  فنا   گر    بـبرد      بنیادم

گفتگوهای   مجازی   ز  همین   دهر  دنی           

خرمن  معرفتم  را ،    بَـرَد    از      ایـجادم

بارالها   زِ   تو  گر    فیض   عبادت   برسد          

  در  هیمن   دهر   دنی ،    همسفر    عُبـادم

حاکم  محکمه ي  عشق، به  من راه  نمود           

تا که  من  پا  به   در  محکمه اش   بـنهادم

قابل   صحبت   آن   فیض  الهی   که  شدم           

کی  رَوَد  صحبت   فیض  ازلش   از   یادم

گر  زِ  فیض   ازلـش  ،  بهره   توانم   بِـبرم          

  از   همه   صحبت    این   عالمیـان    آزادم

فیض   روح القدس   اَر  باز مدد   می دهدم          

 عِـزّ2  آن  می طلبم ، خدمت   آن    ایستادم

نیست  بر لوح  دلم  جز اثر صحبت دوست          

صحبت  دوست  شنیدم  ،  که  بدادن  یادم

صحبت  باغ بهشتش ،  دل  من  شـاد  کند           

سبز بختم ، ز همان صحبت  چون شمشادم

صحبت  زنده دلان  را ، به حقيقت   نگريد          

آن  حقيقت  زِ خدا   بوده ،كه  باشد    يادم

قاصد  و  پيك  خدايم ، خبر  آوردم  از  آن           

كه  در اين  دهر  دني ، با  چه طريق  افتادم

سر  به   تقدیر3  خداوند ،که   تسلیم   کنم          

تا  فرود  آورم  این سر  ،  زِ  هنر   سر شادم

هاتف  عشق ،   به  من  راه   هدایت  بنمود          

عشقم  افزون    بنموده اس  ،که  راه  افتادم

هاتف غیب  به من  صحبتی  آورد زِ دوست          

 من از آن  صحبت آن  دوست، بُوَد  دلشادم

تا  در  آغوش   من ، آن  یار  دل آرا  برسید          

  همچنان  اشک  ،  ز  چشم   دیگران افتادم

فَـرّ4  فرمان   الهی  ،  به   دل  مـن    برسید         

  از  همـان   فَـرّ   الـهی   بُوَدم       سـرشـادم

من  اگر ذره ی روحی  بُدم  از باغ  بهشت           

آدم  آورد  در  اینجا ،  به    زمین      بنهادم

پدرم  باغ  جنان  را که  به  گندم بفروخت           

 به  جویی  پس  بخرم ،من که  بر آن  اولادم

ارث و  ميراث  پدر ، از  پسران  است   بلي          

  مادر  علم   مـرا   زاده  ، كه  من     بهزادم

یاوران   فـکر  ره   باغ  جنـان   را   بکنید           

راه  پُـر  خوف   و خطر  باشد  و  پا  بنهادم

ای  برادر، ره  جز  راه حقیقت به کجاست          

هر  که راهی  به جز  این  جست بُوَد استادم

از  دَم  صبح  ازل   تا   به   دَم   صبح    ابـد         

  بُرد  فکری   برساننـد  ، سـر   ره    اورادم5

لايق   فيض   الهي   ،  به   حقيقت     نَـبُوَد          

هر كه نـشناخت حقيقت، زِ دو صد  اورادم

كار داني و خيانت به  امانت  كه  خطاست          

كار  تزوير  و  خيانت ، بـرِ  كس   نـنهادم

فاقد  از  كار  خطا  بودم  و  افكار    فساد           

تا   قدم  در  ره   ايمان  و  ادب       بـنهادم

از  دغلكاري  و  تزوير2 و خيانت   زِ   ازل          

  دور  از  آنها  شدم ، كي  بر  خود  ره  دادم

باد  اين  حادثه   دايم   بـرسد   بر       بدنم          

 تا  به خاك  افكند اين  پيكر چون شمشادم

من  در  اين  دامگه  حادثه ، بايد  چه  كنم           

كي  مدد  مي رسد  از غيب  بر اين  فريادم

زجر  دنياي  دني ،  قسمت  من  بود   مدام           

چاره اي  نيست، بر اين  طالع3  مادر  زادم

آفت   خرمن   آدم   بشود   جهل   و  غرور          

به  دَم   پله ی   آن  ،  پـا   و  بدن     نـنهادم

یاوران  گر  سخنم  را به  حقارت4 نـگرید           

 سخن   نیک تـری ،    یـاد   نـداد    استادم

حسن اینها که توگفتی، سخن راه  خداست          

 راه  و فکر  و سخنت را ،به تو من  بگشادم

٭٭٭

 3- حيله گر       4- پادشاه ستمگر – ابن عاد         5- تكبر- غرور

  1- غير حقيقي      2- ارجمندي         3- فرمان دادن- اندازه          4- شأن – شکوه       5- ورد  –  دعاها

  1- پيش       2- مكر- دروغ       3- بخت – اقبال          4- كوچكي- پستي