در این زندان تو در تو
که زندانبانِ آن درد است
به هر سو روی خود کردم
حصار و میله و سنگ است
پَرِ پرواز را بستند
هوای باز را بستند
به ناهنجارِ پی در پی
درِ آواز را بستند
توانی در ضعیفان نیست
به لبها نای گفتن نیست
فشار بر گُرده ی مردم
حقیقت را گلو بستند
به شبها آه بر بام است
به روز، پیکار ناکام است
دویدن های تکراری
برای ملتی کار است
خداوندان زور و زر
به روی بالشی نرمند
هزاران سکه در صندوق
به عیش و نوشها مستند
حقوق کارگرها هم
نمی ارزد به سد جوع
اجاره، حلقه ای مفقود
و دستانی که در بند است
تجارتخانه ها برجا
نمایشگاهها برپا
به روی برج و باروها
همایشها ، چه پُر رنگ است
و نامردان به تیغ سود
کندند پوستهامان را
و فقر خانمان سوزی
احاطه کرده آدمها
ندارد کودک معصوم
نوایی در دلِ کلبه
و محرومی در این سامان
به آب دیده می شوید
غبار از چهره ی ظالم
که شاید ابر باز آید
به باران نغمه ها سازد
بهاران باز گلباران
به سرخی یاد دلداران

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (1):

محمدعلی رضاپور

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها