شاید این جمع دو گل واژه ی سرو است و زمین
که وِ یِ آن به گذرگاه زمان افتادست
.
سرو سبزی به بلندای وطن
و زمینی به تن گستره ی خسته ی خاک
خسته از فاصله ها
بر زبانش گله ها ؛
که خزر گوهر من بود و کنون نیست که نیست
و شقایق جگر سوخته ام بود که هست

و هنر بال و پر محترمم بود که بود
کرکس و زاغ بر این بام نشستند و سپس
ساز مستانه ی آن سوزاندند
نفسش ببریدند
قلمش خشکاندند
قند شیرین لبانش بردند
پرنیان از قد و بالای وطن دزدیدند
به تنم جامه ی پشمین عرب پوشاندند

آری ای فرزندان
شادمانی پسر خوب ترم بود که نیست
تسلیت آن پسر نا خلفم بود که هست

صد هزاران فریاد
سال هایی تاریک
سرزمینی که فقط شخم زدند
هیچ کس دانه ی مهری ننشاند
هیچ کس جوهر عشقی نفشاند
هر که آمد تبری بر قد این سرو نشاند
هر که آمد قدمی از تن این خاک فروخت

باز با این احوال
زنده باد ایرانم
به امیدی که شود باز همان سروِ زمین

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (7):

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (9):

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

امشب رواق صحن و سرای تو دیدنی است
دارالشفای حوض طلای تو دیدنی است

نقاره می زنند به هوای تو عرشیان
گلدسته های رو به خدای تو دیدنی است

بند دلم دخیل تو شد ثامن الحجج
امشب نگاه لطف و رضای تو دیدنی است

پروانه گشته اند همه ی زائران تو
شمع دلی و نور و ضیای تو دیدنی است

باب الجواد اگر چه که باب الحوائجی
امشب دعای دست شفای تو دیدنی است

ای حضرت رضا تو به آهو چه کرده ای
گلواژه های چون و چرای تو دیدنی است

مشهد دوباره نقطه عطف شفاعت است
امشب حریم قدس فضای تو دیدنی است

« علی معصومی »

تازه ترین نقدها