اسفند را
دود می کنیم
و به شادمانی با بهار
پیوندی دوباره می بندیم
تا با او سبز و شاداب بمانیم
و در مبارک باد شکوفه باران
عشق و امید را
در ریشه های فروردین می دوانیم ؛

شاید نوبهار آغازی
بر پایان اندوه هایمان باشد.

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):

حمید گیوه چیان

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (3):

مدیر سایت

معین حجت

حمید گیوه چیان

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

مست و حیران و هم از دیده نهان آمده ایم
بی خبر از همه عالم به جهان آمده ایم

چون نماینده ی ما رانده شد از عرش خدا
بر زمین و سر این سفره ی خان آمده ایم

گندمی از پدرم کرد دریغ خاک بهشت
ما در این ذره پیِ خوردنِ نان آمده ایم

آنکه بخشید به ما جان و جهان می دانست
که برای غضب و کندن جان آمده ایم

رانده از آن طرف و واله و وامانده در این
گویی از سلسله ی آه و فغان آمده ایم

چون که شد لوحه ی ما ثبت به بی نام و نشان
ما به دنبال پی و نام و نشان آمده ایم

« محمد خسروی »

تازه ترین نقدها