شبستان نجف

بـــاد صبا بـــگذر دمــی، طـــــرف گــــلستان نجف

از مـــا رســـان هر دم ســــلام، بــر شاه خوبان نجف

مـُـرغِ دلِ مـــا در قــفس، دارد هــــــوای دیـــگری

پــر می زنــد پــر می زنــد، ســوی شبستان نجف

قمری و بلبل در نــــوا طاووس و تَیـــهو هم صـدا

بــی خود ز خود انــدر سماع، با خیل مرغان نجف

ساقــــی بیاور جــــام مــی، تا سر کشیم دیوانه وار

نـعره زنیم مــــــولا عــــلی در خــلد رضوان نجف

وجد و طـــرب شـور و شعف، گشته هویدا هر طرف

انبــوه بهجت را نـــگر، در صــحن و ایـــــوان نجف

از آســـــتان بــوالحــــسن آیـــد شمـــیم عــطر یـــاس

بــاد جنــــان هـر دم وزد از کـــــوی جــانـــان نجف

از لالــــهء ســرو و سمن زیبا بود طـــــرف چــمن

گل زین طـــرب خیمه زده در بــــاغ و بُــستان نجف

ریحـــان بصد شور و شعف گــــلزار باشـد در طرب

از یـــمن میــــلاد علـــــی آن میــــــر میـــــران نجف

عنوان بســـــم الله رســید، مرآت وجــــــــــه الله رسید

مصداق ســـــــــرُّ الله رسید آن مـــــــاه تـــــابان نجف

پیغمبر عــــــــــالی نســــب اُمـــــــی لقب فــــــخر بشر

خــــــرم شـــــــــــده از مقدمِ مـــــیرِ سخــــندان نجف

بر گِــــردِ والا مـــرقدش جـــــن و ملایک در طواف

ســــرشار از ذکـــــر مَلک مُلک سلیمـــــــــــان نجف

ای مرشــــد روح الامیــــــن وی قبلـــــــه اهـــل یقین

بنما طلـــــب احبــــاب را ســـــــــوی نیســـتان نجف

گویم چسان مدحــــت شـــها الـــکن زبـــان باشــد مرا

مدحـــت کــــــند ذات خـــــدا، گیتی ثنــــا خوان نجف

سامع خجل مسکین صفت بر درگَهت رو کرده است

بهرش گـــزین مـــدفن شها، خــــــــاک بیابان نجف

مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن