فرصت آدم شُدن

🔰🔰🔰

صبحدم ” بلبل دلسوخته ای..
روی یک شاخه گل ِ سُرخ نشست,
“عشق” را بو میکرد ..
بر سَر ِ چینه ی تنهایی من فاخته ای..
داشت “… کو کو… میکرد

عشق کو ؟
….عاشق کو ؟

چیست این فتنه که مفتون شده دارد بسیار

هر کسی عاشق شُد
هر که دل در گرو دلبر داشت
خُسرو و شیرین را
لیلی و مجنون را
هر کسی از بر داشت
شک نکن بیمار است
عشق ” هذیان دل ِ تب دار است ….

من در این بیداری…؛
من در این حیرانی…؛
دیده ام خواب خودم را صد بار
باز هم ، خواب خودم را ، دیدم,
عاشق و عارف و بی تاب ، خودم را دیدم
جای نیلوفر مرداب,، خودم را ، دیدم

من ,(خودم ) را , دیدم
کودک نیل دلم را دیدم,,.
آب.. .
– با خود…
– می برد.

و یکی را دیدم …
سر فرو برده در احساسم و فریاد کنان, می گوید ؛
(عشق,, صرافی.. نیست…)
من, به او میگویم ؛
“دل فرهاد, به این “سادگی” و “صافی” نیست.”
دلبرا…

– ؛”معجزه ی چشمانت”..
کافی.. نیست….

من به اعجاز تلاقی لبم با لب تو , دل بستم …
پای این پنجره فولاد, به این کام فقط بنشستم

من خودم شأن نزولم,.. بنگر…
.
آیه ای, نازل شد ,
دارد از زیر لبم, روی زمین, می ریزد
(( آدم )) از خاک وجودم, انگار..
قد عَلَم کرده که بر پا خیزد

درد بالغ شُده ی من, حالا..
در سرازیری مرهم شُدن است.
“زندگی ” زنده به ” تن ” بودن نیست …؛
(( زندگی )) فُرصت آدم شُدن است .

شادان شهرو ✍️
💦: دکلمه با صدای ” لنا “💦