فریاد

چه می خواهی از من 

که می باری بر من

آتش خشمت را 

کفتارها را تا دندان مسلح می کنی

گرگان را می شوری بر من 

دست در زنجیر و در بند می کنی 

بازوی ظلم مینهی بر من

چرا این درد بر من طغیان می کنی

بین این همه ملت

ملتم طعمه ی گرگان می کنی

چرا در اوج سر به زیری 

سر افکنده و خارم می کنی

ملتم تالان شدست بنگر 

سیم خاردار است 

میان منو امثالم

چه می گویی آخر 

چه چیزی بارم می کنی

این که لبهایم بدوزم بی صدا باشم 

یا که چشمهایم ببندم بی نوا باشم

چرا حرف از آن زنده به گوران نزنم

برآی چی ?

حرف از کشتار دره ی زیلان نزنم 

این شنگال و کوبان چی?

اینها که دیگر آشکارا سوختند

شنگالی که سوخت سالهاست می سوزد

حلبچه ای که هست 

سالهاست که خفه شد

در دود اعراب بی گناه کشته شد

روبسکی را که شب در غفا

به خونم آغشته اند نمیروید دیگر 

چرا از رنج پدر هیچ نگویم 

از حرف مادر هیچ ندانم 

از چشم خواهر اشک نچینم 

بر زخم خودم هیچ نزارم 

چرا خشکم زند 

خشم را بقورتم 

از خشم قلم آتش گرفتست 

از درد دلم می سوزد بنگر

این درد را نتوانم پنهان کردن 

سخت نمیشود در من افکارم 

افکاری که صفحه های کهنه ی تاریخ را

باز از نو می گشایند 

و باز می فهمانند به تو و امثالت

باز به روخ می کشد

اسالت دیرینه اش را

سکوتم شکسته است 

این بار زبانه های آتشم را 

هیچ آبی نتواند محارش کردن 

این دلبخون خفته نیست دیگر 

می بیند و لمس می کند دردهایش را 

پا در جای پای اجدادش گزارده است

حق را فریاد میزند دیگر