«مثلِ من که درگذارخودگذر می¬کنم»

نگو که
ترانگی ترانه بر لبانِ آغاز
چه بی آواز آواره می شود!
تمام دل آشوبی این تن
برای سطورِ شکسته ی موسیقی است
که برای صعود، سیگار به سیگار دود می شود!
در اضلاع روز چه ضلع هایی که مثلث نشدند
این شب ها / چشم شب ساغری از سازهای بی صداست
بزن باران
بزن که موسیقی ات نجوای نجیبی دارد
بزن که سیلابِ بی مسیری هجاهای مغمومِ رود را تقطیع می کند!
بزن که بغض ِثانیه شنیدنی است
نگاهِ دقایق دیدنی است!
بزن که در هوای دل گرفته من
نگارِ سیگار گُل می کند
گِل می شود
در پاییزی که غم اش به اندازه خودش می میرد!
باید به بی اعتمادی اعتماد داد
به مرگ که در برخاسته های خود لبریز می شود
بزن باران که باد، روز را برخلافِ خودش می وزد
عشق پابه پای قدم هایی می دود که نمی دوند!
گذرکن
مثلِ من که در گذار خود گذر می کنم
و به گذرگاهی می رسم که در هزار توی بن بست افسرده می¬شود
آه انسان
چه به هنگام در طبیعت خود بی هنگام می شوی
چه با هنگام درهنگامه ی درخت پروازها را سپید می خوانی
چقدر ناگهان در نهانِ برف حرف می شویم
می خواهم غروب را برگونه ی تقویم بپاشم
شاید جناب اکسپرسیونیزم شدم
شاید نقاشی شدم که شکل شفاهی آدم ها را کتبی می کشد
آزاد باش
مثل حضرت آزادی که گفتن هایی برای حرف دارد
دست هایی برای کلمه ، فصل و کتاب…
به زندگی ی گیاه خیره شدم
که موهای آن را باد خیس می کند!
و چشم هایش پیرتر از هر جوانی ، نوجوان می شوند!
آه انسان
تو سهمِ سپیدِ آفتاب بودی
که
ناجوانمردانه سیاه شدی
به انتظار حرف تازه ام که متولد شود
حرفی که کودکی اش شبیه هیچ کلمه ای نیست
حرفی که طعم هیچ فصلی را نمی دهد
حرفی که به جای شاهنامه
نامه های سرودی از سَرواد را فریاد می کشد
می کشد
فکر می کنی هر کلمه در روز چقدر سیگار می کشد
کشیدن نام مستعار نقطعه هاست
نامِ ویرگول هایی است که
در خیابان یک گام جلو از شهر نقطه ویرگول می شوند!

شعر از: عابدین پاپی(آرام)
1/6/1402کرج