ساعتی به نم نمِ دقیقه ها مانده است
و ثانیه مثلِ شب
در تاریکی خودش خجسته نامِ آفتاب را بر زبان می آورد
می آورد
زندگی کودکی های خودش را جوان مردانه به یاد می آورد
و مرگ
با چادری سبز مشکی های واژِگان را به یاد می آورد
چرا می خواهیم زندگی را بی زندِگانی زندگی کنیم؟
در این خیابانِ تلخ که هیچ بهاری را صدا نمی زند
در این کوچه ی فقر
که زن درچشم جنوب هوای باریدن دارد
زن مثلِ برف شگرف می میرد
طعم تازه ای از لبخندِ گریه است!
و می خواهد رؤیاهای سیب را
کمی آبی پیشِ پا افتاده به یاد آورد
آه که این روزها
زمستانِ کلمات چه بهارانه جان می سپارند
و من بهمنی را از حروف سراغ دارد
که
شبیه دیوانگی برف حرف می شود
اسفندِ خودت را به هیچ کسی تعارف نکن
شاید در امتدادِ چشمانت فروردین هوای زیستن دارد
در این رشک
تنها یک قطره اشک روزمره گی جهان را گریه می کند
تنها یک تن ، تن ها را تن به تن
از دستِ مرگ نجات می¬دهد
می خواهم به خواهمِ یک نخواهم برسم
به نارسیده های اندوه که چه رسیده می رسند
آنجا که گفت و گو با نقطه ها با سه نقطه آغاز می شود
آغاز نامِ استعارِ من از مُستعارِخوش مشرب است
نامِ یک پایان که با نونِ پایانش شروعِ به آغاز می کند!
عبادتِ یک حرف به مانندِ «نون» خوب است
اما عالی نیست
وقتی طعم تازه ای از شادترین غم است
وقتی شبانه وار به درِ هرکلمه ای می زند
تا خودش را به «نان» وصل کند!
سوگند به این همه فصل چه سود؟
آنگاه که هر سردی برای ما مثلِ سرما گرم نمی شود!
زمان در افسردگی خود چه پژمرده آزرده می شود؟
گذر به وضعیّت موعود می گذارد و می گذرد
مثلِ یک گُل که می گذرد و می گذارد
مثلِ یک سایه که درچهره ی همسایه زندگی می کند!
در میانِ این همه جریان
هیچ آبی جایش را به دیگری نمی دهد
زندگی زیباست
آنگاه که دو واژه ی آوار و دیوار
یک و دیگر را درآغوش می گیرند
یکدیگر را دوش می گیرند!
آنگاه، دنیا دِگَری از گون می شود
کلمات دیگر گون می شوند
و عشق بر شانه های معشوق جوانه می زند
بگذار
من راه رفتنِ خودم را از رود بیاموزم
و تو چنان پرنده ای باشی
که
با پرِ باز پر باز می کند!