آید آن ایام ، ما را ره دهی ؟
بر فراز قله ها بالا دهی ؟
از میان تنگناهای عمیق
یک بغل از سوسن و سنبل دهی ؟
می شود تا عمق معنایم دهی ؟
لابه لای شعله ها جایم دهی ؟
چشم ما بر انتهای این مسیر
یارب این مقصود کی بر ما دهی ؟
پر دهی بر جان ما تا بگسلیم
روح را خارج از این سفلی دهی ؟
برف می بارد مرا هم گرم کن
شعله های آتش ات را سرد کن

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (3):

مدیر سایت

رسول رشیدی راد

جواد مهدی پور

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها