( واژه های توفانی)

سوشیانت عزیز
شعرت در من شوقی آفرید که ناچارم کرد اول صبح دست به نوشتن شوم . فکر می کنم ترکیب یک موضوع اجتماعی با یک موضوع شخصی کاری ست که شاعران را از بسیاری بن بست ها نجات می دهد ( و این روشی ست که سعی کرده ام خود به آن وفادار بمانم )
اما در این شعر نکات کوچکی را اگر رعایت کنید ، بی تردید بر زیبایی کار خواهد افزود :

یک : ما سه نوع گویش داریم ( آرکاییک _ معیار _ محاوره ) که معمولا قاتی کردن آنها با هم باید زمینه ای خاص داشته باشد که برای مخاطب قابل پذیرش باشد . فعل ” می نهم ” که آرکاییک است به کلیت شعر که زبان معیار است ، نمی آید و پیشنهاد مانا این است که عوض شود .

دو : واژه ی ” چشمان ” اگر از علامت جمع غیر فارسی آن ( الف + نون ) گذشت کنیم ، در شعر ۴ بار تکرار شده که دستکم دو مورد آن را می توان فاکتور گرفت بی آنکه به شعر آسیب بزند .

سه : اساسا مصدر تراویدن و افعال مربوط به تراوش به حرف ” از ” مربوط می شوند . حال آنکه در اینجا این موضوع نادیده گرفته شده و سوشیانت عزیز که بی شک شوق ارسال شعر کمی دقتش را تحت الشعاع قرار داده ، از حرف ” به ” استفاده نموده و ” می تراود از ” به ” می تراود به ” تبدیل شده که به نظرم تعویض آن به زیباتر نمودن شعر کمک خواهد کرد …

و اما این اشکال تراشی اول صبح مانع از آن نمی شود که اذعان کنم ترکیب جمهوری غمزدگان / وصف چشم های سبز معشوق / تقارن استبداد و آزادی و مرز میان آنها که به شکل نرده آمده است ، را در شعر ندیدم و لایک نکردم . اینها همه زیبایی ست و انصاف آن است که گفته شوند تا شاعر عزیز متوجه شود از دید دیگران نقطه ی قوتش کدام است ؟

زیاده عرضی نیست
سپاس از تحمل تان

عاشقانه زیبایی بود
جناب بابایی
برقرار باشید
🌹