پدر

از ایل سربلند بختیاری
به قوم آریایی ریشه دارم

ستاره
ماه و خورشید
با منن
چون
مثه برنو
رو شونه روزگارم

چرا پس بی محلی میکنی باز
من از قوم ِ علایدینِ خان م

از اونروزی که دیگه شعر پژمرد
فقط
یک شاخه خشکِ  روی دارم

صدای خنده گم شد توی تاراز
چرا ساکت شده کبک بهارم

بگو پس چی شده
آخه
زمونه
که روز و شب رو کردی زهر مارم

جوونی م رفته و گلچین دردم
بلوط پیر خشک پا ِمنارم

زمستون و خزونم پر زِ درده
تابستون و بهار
با غم
میبارم

چویل سبز کوهستان تويی تو
سپیده سر زده
برگرد کنارم

به نام هفت و چار
اسمم بلنده
نگین بِم که کس و کاری ندارم

نمادم آتش و کوروش بابامه
به اسم بختیاری، من می بالم

بجز مادر که زنده م با خیالش
پدر یعنی همه ایل و تبارم

احسان ظاهری (اهورا)
22 فروردین 1396

پ.ن : شعر فوق ترجمه شعر زیر است :

زِ ایلِ سَر بلندِ بختیارُم
زِ قوم آریایی ریشه دارُم

مَه و آستاره و اَفتَو وابامه
کُرِ بِرنَو به شونه روزگارُم

چه واوی که مَهَلُم نِهنه زَرده
نَدونه وا عَلادین خورزِمارُم؟؟

زِ روزی که دیه شعری نَخونده
مُو تِهنا لِشکِ هُشکه گَلِ دارُم

صِدا قَهقَه نیاهه دی به تاراز
سی نیخونه دیه کَوگِ بهارُم

چه دردی وَسته به لاشِت زَمونه
که روز و شَونه کِردی زَهرِمارُم

جَوونیم رَهده و غَمچینِ دَردُم
بَلیطِ پیر و خَلِ پا مُنارُم

زِمستون و پاییزم پُر زِ درده
تَوستون و بَهارم غَم وِ بارُم

چَویلِ سَوزِ کوهسارُم تونی تو
وابا آستاره صُو بَیو وا دیارُم

به نومِ هَفت و چار اِسمُم بُلنده
نَگوین گویَل کَس و کاری نَدارُم

نِمادُم آتش و کورُش باوامه
به اِسمِ بختیاری سَردیارُم

به غیرا دام که زِندُم وا خیالِس
بَووم یَعنی همه ایل و تَوارُم

شعر از امین جهانبخشی

تقدیم به همه پدران سرزمینم ????